Relatie

Brief aan mijn man, de vader van mijn zoon, onze held.

Liefste schat

Vandaag zijn wij 15 jaar samen. “De helft van jouw leven!” zei je spontaan en met een brede glimlach toen ik enkele dagen geleden liet vallen dat we bijna onze vijftiende verjaardag vieren.

Ik vind het nog steeds heel gek. 15 jaar lijkt zo lang, maar het voelt alsof het gisteren was. Had je me 15 jaar geleden verteld dat ik mijn grote liefde via het internet zou leren kennen, dan had ik je zot verklaard. Vaak loog ik over de vraag ‘Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?’, ik schaamde mij een beetje, het leek alsof ik echt op zoek was gegaan naar een lief op het net en zo is het helemaal niet gegaan. Ik was 15, een echte puber die volop van het leven genoot en hier en daar graag experimenteerde. Liefjes genoeg op die lokale fuifjes… alleen waren die even onvolwassen als ik en kwamen daar geen al te volwassen gesprekken uit.

Het was de tijd van ‘Redbox’ de vroegere ‘Netlog‘ en ‘MSN’. Het was toen ‘in’ om in de zogezegde ‘Guestbook’ van’ vreemde’ mensen te schrijven in de hoop dat die persoon terug zou komen om ook iets in jouw ‘Guestbook’ achter te laten. ‘Lucky Me’ want jij kwam terug schrijven. Je wenste me prettige eindejaarsfeesten en vraag me niet waarom, maar ik werd aangetrokken door jouw profiel en schreef opnieuw iets in jouw ‘Guestbook’. Jouw foto vergeet ik nooit. Een gespierde gast die in een chille houding, met zijn armen achter zijn hoofd in het gras lag te luieren.

We geraakten aan de praat. Onze MSN gesprekken leken eindeloos, hoewel we elkaar niet kenden leek het toen al moeilijk om de gesprekken af te sluiten. Ik ben ontelbare keren op MSN geweest om te kijken of je online was, wanneer je niet online was voelde ik steeds opnieuw die teleurstelling. De rest interesseerde me bitter weinig op dat moment. Toen wij de eerste weken aan de praat geraakten had ik een vriendje (weliswaar een redelijk fout vriendje, maar dat doet er niet toe) en jij, jij had interesse in één of ander meisje. Je sprak daarover en terwijl ik je tips gaf moest ik jaloerse gevoelens onderdrukken.

Ik schoot lichtjes in paniek toen je vroeg of we eens konden bellen. Ik ben nooit een grote beller geweest en moest dus over die drempel heen. Verrassend genoeg verliep dat telefoontje vrij vlot, ik denk dat wij bijna 3 uur aan een stuk gebeld hebben. Ik had nog nooit zo een gesprekken gevoerd met een jongen. Het feit dat je 3 jaar ouder was, dat voelde ik in die gesprekken en dat sprak me aan. Ik kon niet over jou zwijgen tegen mijn vriendinnen, ik denk dat ik verliefd werd maar durfde dat niet toegeven. Hoe vreemd is het ook om verliefd te worden op iemand die je nog nooit gezien hebt? Toch leek het alsof ik je beter kende dan eender welk liefje die ik voordien had gehad.

5 maand, eindeloze chatgesprekken en telefoontjes later… Zo lang heeft het geduurd voor we besloten om elkaar in het echt te ontmoeten. Op 1 mei 2003 nam ik met een bang hartje de trein richting Dendermonde. Mijn ouders waren er niet zo mee gediend (met al die schrik makende verhalen rond internetdates) maar ik had best wel een eigen willetje en als ik iets wou dan ging ik ervoor. Jij kon toen niet tot bij mij komen want je zat midden in ‘den blok’ zoals ze dat zeggen. We gingen iets drinken op de markt in Dendermonde, een cafétje dat we vanaf toen bestempelden als ONS cafétje, hoewel we daar later niet zo heel vaak meer zijn binnengelopen.

Onze ontmoeting voelde zeer vertrouwd aan. We wisten al zoveel van elkaar, leken elkaar zo goed te kennen. Na het café bezoekje namen we de bus richting Hamme, je ouderlijk huis. Ik ontmoete er meteen je broer en zijn vriendin (nu ook mijn schoonzus 😉 ), je mama en haar beste vriendin die op haar beurt nu de beste meter is die we voor Mattéo kunnen wensen. Je nam me mee naar je kamer (een verhaal dat ik nog lang mocht aanhoren want toen was het de beurt aan je mama om niet gediend te zijn met jouw ingeving van het moment). De romanticus in jou had een super cd’tje klaargelegd met stuk voor stuk prachtige liedjes. Het bleef bij heel veel babbelen en op de terugweg naar huis een voorzichtig handje.

Op 17 mei 2003 spraken we opnieuw af en vanaf dat moment schrijven wij geschiedenis samen.

Een lange intro en een grote sprong vooruit nu, anders wordt deze brief veel te lang. Ik denk dat ik over ons een boek zou kunnen schrijven.

Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, wat ik wil dat je weet:

In die 15 jaar hebben wij enorm veel gedeeld, veel meegemaakt alle mogelijke emoties doorstaan. Jij kent mij als geen ander. Wij voelen elkaar zo goed aan. Ik wil dat je weet dat ik die weg met niemand anders had willen/ kunnen afleggen. Het was niet altijd even makkelijk, ik ben niet altijd even makkelijk (sorry daarvoor) maar op de één of andere manier werden wij steeds opnieuw door elkaar aangetrokken en kwamen wij overal sterker uit. Jij maakt na 15 jaar nog steeds onbeschrijfelijke gevoelens in mij los.

Dat je een goede vader zou zijn, dat had ik al langer in het snuitje. Dat kinderlijke, speelse, die onvermoeibare ‘jij’ die je op commando kan bovenhalen wanneer er kinderen in de buurt zijn daar heb ik altijd vol bewondering naar staan kijken. Nu haal je diezelfde trucjes boven. Je voedt Mattéo met zoveel liefde, geduld en overgave op. Ik krijg het vaak te horen hoe goed jij dat wel niet doet. Maar weet dat ik jouw nummer 1 fan ben. In mijn ogen is er voor een vrouw niets mooier, aandoenlijker dan die liefdevolle interactie tussen haar man en haar kind(eren). En ik bof, want ik ben diegene die er elke dag op de eerste rij naar sta te kijken. Jij bent onze held!

Nu ik zwanger ben van ons tweede kindje heb ik het wat moeilijker om Mattéo te verversen, op te pakken of naar zijn bedje te dragen. Jij doet het allemaal en ik heb je hierover nog geen seconde horen klagen. Ook hiervoor bewonder ik je. Je weet dat ik me hier vaak slecht/ schuldig over voel maar je vindt wel steeds de juiste woorden om dat schuldgevoel weg te nemen.

Ik ben jaloers op je manier van opvoeden, consequent en met geduld. Op dat vlak kan ik nog veel van je leren, ik ben vaak zwakker (al vind ik dat een lelijk woord), ik bezwijk voor Mattéo’s blik en daar profiteert onze sloeber maar al te graag van.

Soms hou ik mezelf voor de gek (jouw woorden). Want soms heb ik de indruk dat Mattéo daardoor met momenten meer naar jou toetrekt. Hij durf me wel eens weg te duwen, te slaan of durft soms  ostentatief ‘nee mama’ te roepen. Bij mij durft hij meer, heeft hij meer kuren…  En op zo een momenten vind ik me de slechtste mama aller tijde. Het is op zo een momenten dat ik spijt heb dat ik hem niet vaker oppak, ondanks de zwangere buik en de pijn waarmee dit soms gepaard gaat (al doe ik dat al teveel volgens jou), op zo een momenten wil ik jouw manier van opvoeden toepassen.

Ik, een vat vol zwangerschapshormonen, durf daar wel eens een traantje om laten. Maar jij, jij vindt dan altijd de juiste woorden die me eraan doen herinneren hoe graag Mattéo me wel niet ziet, hoe goed ik het moederschap op mij neem. Je laat me dan begrijpen, hoe cliché ook, dat ik de rol van mama en jij die van papa opneemt en dat dit van cruciaal belang is voor de opvoeding van Mattéo. Bedankt hiervoor!

Lieve schat, binnenkort is ons gezin compleet. Binnenkort zijn wij het gezin van 4 waar we altijd van gedroomd hebben. De dagelijkse struggles zullen er niet makkelijker op worden. Maar ik weet weer heel zeker dat ook wij als gezin op onze pootjes terecht zullen komen. Met vallen en opstaan, maar zo is het leven toch, niet?

Hoe traumatisch ik die eerste bevalling ook ervaren heb, toch kijk ik uit naar de bevalling. Want die eerste bevalling was naast traumatisch ook wel het mooiste moment dat ik met jou mocht meemaken. Klinkt heel contradictorisch, I know! 🙂 Dankzij jouw steun is het mij gelukt en zal het ons deze keer opnieuw lukken.

Ik kijk uit naar onze familiemomentjes, daguitstapjes, reisjes, weekendjes,  tafelmomentjes, de interactie tussen onze twee zonen, hun zien opgroeien en nog zoveel meer.

In het kort, kijk ik uit naar het leven met jou, met ons.

Je t’aime.

Je vrouwtje 😉

2 thoughts on “Brief aan mijn man, de vader van mijn zoon, onze held.

  1. Hoe mooi kan je het toch steeds verwoorden ! Ik pinkte stiekem bijna een traantje mee. ❤️

    Die twee kids boffen met ouders als jullie !

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.