Bevallen, Mama

Deel 3 – De bevalling

9 augustus, mijn uitgerekende datum. Die datum dacht ik nooit te halen. Na mijn opname in het ziekenhuis dacht ik elke dag, 3 weken lang, dat het wel ‘DE’ dag kon zijn. Maar op 9 augustus werd ik wakker en was er nog steeds niets gebeurd. Sinds die dag werd ik elke ochtend teleurgesteld wakker. En elke extra dag was er 1 te veel. Je verlangt zo naar dat kindje dat die uitgerekende datum heilig is. Ben je die datum voorbij dan is je kans op bevallen precies verkeken. Raar gevoel hoor! Mijn man kon me de dagen die daarop volgden ‘s ochtends vaak bij elkaar rapen. Ik was één of andere depri vrouw geworden die dacht dat ze nooit meer zou bevallen. Ik was op, het wachten duurde nu veel te lang. Ik wou ‘pépite’ in levende lijve ontmoeten.

Ik kreeg een datum mee om de bevalling in te leiden als deze niet vanzelf zou starten – 16 augustus moest ik binnen komen. Maar wonder boven wonder stond ik zondag 14 augustus 2016 met een vreemd gevoel op. Ik had opnieuw oefenweeën, althans zo dacht ik. De laatste 2 maanden had ik regelmatig last van oefenweeën en harde buiken. Heel normaal volgens de gynaecologe, je lichaam bereidt zich voor. Het is dankzij die oefenweeën dat ik ook al een deel van het werk had gedaan. 4 cm had ik al enkele weken voor de bevalling. De vroedvrouw stelde me gerust, “dat is al 4 cm minder te gaan tijdens de arbeid!”. Die ochtend bleken het geen oefenweeën te zijn. De samentrekkingen kwamen veel te regelmatig terug. Alhoewel mijn man al snel door had dat het zo ver was bleef ik volharden dat het waarschijnlijk vals alarm was. Ik was die ochtend rond 10u opgestaan, dat kon toen lekker nog! Om 16u had ik nog steeds regelmatig weeën en deze keer korter op elkaar. Ik had altijd de raad meegekregen om zo lang mogelijk thuis te blijven. Gezien ik de weeën nog makkelijk kon opvangen heb ik dat ook gedaan. Ik besloot mijn haar te wassen en mijn dikke krullen uit te föhnen, want hé! Je wil er toch goed uitzien op de dag van je bevalling. Vervolgens gingen we wandelen met de hond. Hoe meer beweging hoe beter had ik gehoord, “mijn baby’tje moet zakken”. Tijdens die wandeling ben ik af en toe wel gestopt voor een wee op te vangen… maar toen dacht ik nog, “is het dat maar?, laat maar komen!”.

Eens thuis aangekomen besloten we nog te eten, het was toen ongeveer 19u. Ook die tip had ik meegekregen. “Eet thuis nog zoveel je kan want eens je in de verloskamer ligt krijg je niets meer te eten”. Op het moment van het avondeten voelde ik wel dat het tijd werd. Ik was al een tijdje de weeën aan het timen en nu kwamen ze knal om de 4 minuten terug. Mijn man belde naar het verloskwartier en die vonden het nu wel hoog tijd om langs te komen. We hebben op ons gemak onze spullen genomen en zijn naar het ziekenhuis vertrokken. Ik ben tot dan verbazingwekkend rustig gebleven.

In de auto stopte de weeën even en toen durfde ik zelf nog tegen mijn man te zeggen dat het waarschijnlijk vals alarm was. Maar even later werd ik onderzocht door de vroedvrouw die vol verbazing zei dat ik al op 6 cm zat. “Dat gaat hier rap gedaan zijn” hoor ik haar nog zeggen. “Leg die kleertjes maar al klaar” riep ze naar mijn man. ‘Wauw’ dacht ik trots bij mezelf, dit wordt een topbevalling. 2 uur later had ik nog steeds weeën om de 4 minuten maar deze bleven dezelfde intensiteit behouden. Ik bleef op 6 cm hangen. 4u later had ik nog maar een centimeter extra gewonnen. Waarom ging alles ineens zo traag? Het zou toch snel gaan?  We probeerden wat te slapen. Dat is bij mij niet gelukt. Ik ging in bad in de hoop dat ik daar zou ontspannen en dat ik zo de arbeid wat kon stimuleren. Dat laatste heeft ook niet geholpen. Ik bleef op 7 hangen. Naar mijn mening ben ik daar veel te lang blijven liggen zonder dat er actie werd ondernomen. Achteraf kreeg ik wel te horen dat de vroedvrouwen bij het toucheren meermaals mijn vliezen hadden proberen breken in de hoop het proces wat te versnellen. Tevergeefs want die taaie vliezen waren manueel met de beste wil van de wereld niet te breken. Blijkbaar mag de vroedvrouw de vliezen niet met een naald breken zonder toestemming van de gynaecoloog. Gezien ik op een feestdag ben bevallen was er geen gynaecoloog te bespeuren. De gynaecoloog van wacht wouden ze ook niet opbellen omdat mijn eigen gynaecoloog in de ochtend rond 8u aan haar shift begon. Daar lag ik dan, te wachten op mijn eigen gynaecoloog zodat zij mijn vliezen kon breken. Toen mijn gynaecologe eindelijk de kamer binnen wandelde lag ik al 12u in het ziekenhuis en was ik al bijna 24u weeën aan het opvangen. Ik wou kost wat kost proberen om zonder epidurale te bevallen maar de uren tikten weg, ik werd steeds moeër en het ergste moest nog komen! Om 10u hebben ze uiteindelijk die verdomde vliezen gebroken. Ik vroeg om de epidurale omdat ik zeker wist dat ik de kracht niet meer zou vinden om te persen. De vroedvrouw probeerde mij nog op andere gedachten te brengen: “Je bent nu zo ver gekomen, nu de vliezen gebroken zijn kan het snel gaan!”. Het was voor mij al moeilijk genoeg om toe te geven aan de wens om toch voor een epidurale te gaan dat ik echt geen nood had aan dat extra twijfelmomentje.

Mijn keuze was gemaakt, ik wou de epidurale, ook al voelde dit een beetje als een mislukking in mijn ogen. Om 10u10 kreeg ik eindelijk die epidurale verdoving. Die moesten ze tot 2 maal toe terugsteken vooraleer die goed op zijn plaats zat. Je hoorde mijn wervelkolom kraken, dat was normaal zei de anesthesist. Ik moet toegeven dat ik niet zo op mijn gemak was. Mijn man sloeg groen uit, hij moest er zelf bij gaan zitten! Gezien ik al op 8cm zat kreeg ik de minimale dosis toegediend. Dit zou hier toch binnen 1 à 2u geklonken zijn. Wishful thinking! Again! Want 2u later zat ik nog steeds ongeveer op hetzelfde niveau. Ze besloten om extra weeën opwekkers toe te dienen, mijn weeën moesten nog krachtiger worden zodat ik eindelijk die 10cm zou halen die nodig is om te persen. Die laatste uren ging ik door een hel. Dit deed verdomd veel pijn! Ik werd misselijk. Mijn lichaam trilde van kop tot teen. Het lukte me niet om me te beheersen, om rustig te blijven. Het was sterker dan mezelf, ik kon het niet tegenhouden. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Op dat moment heb ik gezworen dat dit de eerste en de laatste keer zou zijn. De epidurale werkte maar half, de anesthesist kwam gelukkig nog wat verdoving bijgeven. Daar heb ik helaas nooit niets van gevoeld! Ik vraag mij zelf af of het geen placebo was dat ze hebben toegediend. Tegen dat de persweeën er aan kwamen was mijn epidurale volledig uitgewerkt. Het alarm van de epidurale was een half uurtje daarvoor nochtans afgegaan en dit hadden we ook gemeld. Ze hebben ons gesust met te zeggen dat de anesthesist zou langskomen. Die is nooit gekomen.

Die 10 centimeter heb ik nooit gehaald! Het begon te lang te duren en ze besloten niet meer te wachten. Ik moest met een opening van 9,5cm beginnen drukken. Ondertussen deden de extra weeënopwekkers wel echt hun werk. Tussen elke perswee had ik nog geen 30 seconden de tijd om op adem te komen. Topsport was dat! Dit een goed uur aan een stuk. Ik hoorde de gynaecoloog zeggen dat het nipt was, de passage van mijn bekken. Zijn hoofdje lag schuin en dit vermoeilijkte het hele proces. Ze haalde er de zuignap bij en gaf me een knip. Alles moest nu snel gaan in het belang van ons baby’tje. Toen ik eindelijk de verlossende woorden hoorde “kijk, zijn hoofdje is er!” dacht ik even “oef! Het is voorbij” maar al snel maakte ze haar zin af “… en nu de schouders”. De moed zakte me weer even in de schoenen, hoe kon ik dat vergeten?!?… die schouders!… Ik herpakte me en bundelde mijn laatst krachten om dit af te maken. 15u39, daar was hij dan, ons lief klein wonder. Ze legde hem meteen op mijn blote borst. Wat een onbeschrijfelijk mooi gevoel. Dat moment dat ze je kindje op jou leggen is echt magisch! Ik had zo afgezien maar het werd de mooiste dag van mijn leven en ineens ook het mooiste wat ik ooit gedaan heb. Het leven geschonken! Al een geluk dat ik een fantastische man aan mijn zij had. Hij was de enige die me op bepaalde momenten tot rust kon brengen. Hij leefde zo met mij mee en wist precies wat hij wel en niet moest doen. Die bevalling daar zijn we echt samen door gegaan! Ik was zo fier als ne gieter toen de gynaecoloog en de vroedvrouw unaniem verkondigde hoe geweldig hij me heeft bijgestaan, dat ze dat zelden hadden gezien. “Heb ik echt gezegd dat ik dit nooit meer zou doen?!?”

8 thoughts on “Deel 3 – De bevalling

  1. Hallo!

    Leuke schrijfstijl! Ik heb zeker al genoten van deel 1, 2 en 3. Bepaalde scenario’s zijn heel herkenbaar, een paar keer luidop gelachen, hihi 🙂 en ook een paar keer meegevoeld. Die unieke ervaringen maken het allemaal zo speciaal.
    Ik kijk uit naar deel 4 😉
    Deze blog heb ik meteen aan mijn favorieten toegevoegd. Hoewel ik nu minder weeg dan voor mijn zwangerschap, die gezonde snelle gerechtjes zullen perfect van pas komen wanneer ik volgende week opnieuw start met werken!

    Groetjes daar en proficiat met je blog!

    Bisous, Kathleen

  2. Leuk om te lezen en ben super blij voor je dat je deze stap hebt durven zetten! Respect! En veel succes met de rest! PS : het bevallings-scenario was heel herkenbaar voor me? Ik kan je wel wat hoop geven : onze tweede kwam ook te laat, hebben ze moeten opwekken maar die kwam na 2u weeen en 1 perswee ter wereld ??

  3. Leuke blog!!! Je bevallingsverhaal leest super 🙂 Ook al kende ik het al, heb ik het met veel plezier helemaal door gelezen. (En dat voor iemand die niet graag leest)
    En ja, dat jij de perfecte man en papa in huis hebt gehaald, hadden wij al lang door. One of a kind!

  4. Herkenbaar bevallingsverhaal ! Ik heb na 1 uur weëen na inleiding al een epidurale gevraagd. Ik kon niet meer van de pijn, vreselijk ! Voelde achteraf een beetje als een mislukking maar anderzijds heeft het nog 13U geduurd voor ik effectief ben bevallen en zonder epidurale ging dat gewoon niet gelukt zijn. En waarom pijn lijden als het zonder kan. Ik vind het al een prestatie genoeg om een kind door 10 centimeter te duwen, laat staan als het al dan niet met pijn is.

    1. Ja wij vrouwen voelen ons te snel schuldig, en al zeker als mama. Maar zoals je het al aangeeft, dat bevallen op zich is al een hele prestatie! Het sterke geslacht 🙂 !

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.