Einde zwangerschapsverlof

Morgen is het zo ver, het einde van mijn zwangerschapsverlof. Na 5 maanden herneem ik het werk. Ik zit precies nog in de ontkenningsfase, ik besef het nog niet goed. Dat laatste werd duidelijk toen ik ineens begon na te denken over zijn voedingen van morgen. Ik heb afgekolfde melk, check! Maar heb ik nu wel voldoende flesjes? Want hoe geef ik die melk nu mee morgen? Bij Mattéo stond alles de dag ervoor al mooi klaar. Zelfs zijn outfitje had ik zorgvuldig uitgekozen. Nu heb ik zelfs nog niet nagedacht over wat Maxime gaat aandoen voor zijn eerste crèche dag. Die 5 maanden samen lijken wel gevlogen.

Een ellenlange ’to do’ list

Ik had een ellenlange ’to do’ list gemaakt. Ik was tenslotte 5 maanden thuis, dan ging ik toch een beetje gedaan krijgen, niet? Het werd me vrij snel duidelijk dat ik niet uit mijn fouten had geleerd. Die fout maakte ik dus ook bij Mattéo. Je krijgt nu eenmaal niet veel gedaan tijdens je zwangerschapsverlof. Maar dat is goed teken! Je krijgt wel gedaan waar dat zwangerschapsverlof voor dient. Knuffelen! Dat heb ik gedaan. Urenlang heb ik liggen knuffelen met dat minimensje van mij. En wat ben ik daar blij om. Die tijd samen kunnen ze me al niet meer afnemen. Die tijd samen komt ook nooit meer terug. Het huis opruimen, kuisen, verven,… dat kan allemaal later wel! Geen schuldgevoelens hier dus. Ik geef toe dat ik liever was beginnen werken met een opgeruimd huis maar als ik dan denk aan de tijd die ik doorbracht met de kinderen vergeet ik alles.

Morgen herbegint het ‘echte’ leven.

Eentje met meer structuur, iets minder of zeg maar VEEL minder tijd samen. Gedaan de tijd waar alles kon en niets moest. De tijd van jou en mij, de tijd van 24u ‘wij’. Voorbij is de tijd van een hele dag samen zetelhangen (het liefst in PJ) en geen haan die daar naar kraait, buiten de postbode dan. De tijd waar ik uren naar jou kon staren, in je haartjes en over je wangetje kon wrijven, aan jou kon snuffelen. Dat laatste werkte als een drugs. Even snuffelen aan mijn baby en ik werd instant happy.

Overdag zullen de lieve tantes van de crèche voor jou zorgen maar ’s avonds zal ik na een dagje crèche aan jou willen snuffelen en zal jij een ander geurtje hebben

Ok, ik moet niet overdrijven. Dit alles is nog niet voorbij, ik ga nog kunnen genieten, en veel! Maar het zal anders zijn nu. Je bent niet meer uitsluitend voor mij alleen. Overdag zullen de lieve tantes van de crèche voor jou zorgen maar ’s avonds zal ik na een dagje crèche aan jou willen snuffelen en zal jij een ander geurtje hebben. Een geurtje dat mij eraan zal doen herinneren dat ik niet meer de enige ben die je een hele dag heeft liggen sussen. Niet meer de enige ben die je eten gaf. En ook niet meer de enige waarbij je op de arm in slaap viel. Een geurtje dat mij eraan doet herinneren dat ik op het werk zat en enkele uren uit jouw leventje heb moeten missen. Maar ik moet beseffen dat het ook goed is zo.

Het is ook goed zo.

Dat gevoel om het werk te hernemen is altijd (of toch vaak) dubbel bij een vrouw. Ik ben heel blij dat ik mijn collega’s opnieuw mag zien. Dat ik eens andere gesprekken ga voeren dan ‘Koutchi Koutchi Koutchi’ en ook vooral dat ik die hersencelletjes van mij terug aan het werk mag laten gaan . Want laten we eerlijk zijn. We steken het wel steeds op die zwangerschapsdementie-, maar het feit dat ik die hersencelletjes van mij een ‘herfst-winterslaap’ heb gegund, dat doet er ook niet veel goed aan. Het feit dat ik dankzij het werkritme ook opnieuw meer structuur zal krijgen binnen ons gezin/ huishouden (althans, dat hoop ik toch), dat gaat ons ook deugd doen.

De maanden vlogen voorbij en dat gaat nu nog een tikkeltje sneller gaan. Ik zal niet meer elke minuut van die razendsnelle ontwikkeling van jou meemaken. Maar ik zal des te meer genieten van de weekavonden en weekends met jou, met jullie, met mijn prachtig gezin.

Ik sluit een wondermooie tijd met een traan af maar kijk met een glimlach toe naar die mooie toekomst die voor ons ligt.