Mama, Opvoeden

Consequent opvoeden, hoe doe je dat?

“Consequent opvoeden? Niks moeilijk aan!” dacht ik, in een nog kinderloos bestaan. “Je wil toch geen terrorkid? Wel, dan ben je beter consequent en het liefst ook streng maar rechtvaardig.”  Haha! Heb ik ooit zo gedacht? Mattéo is net geen 15 maand en ik moet mijn mening al herzien. En de moeilijkste jaren, als het op opvoeden aankomt, moeten nog komen! “Mag ik dan nu een zakje? Ik denk dat ik een paniekaanval krijg en ga hyperventileren”

Het lukt me dus niet om voor alles consequent te zijn, al zie ik daar het belang nog steeds wel van in. Ik voed Mattéo momenteel voornamelijk op gevoel op en volg dus mijn hart. Ik troost mij met de gedachte dat het bij de mensen in mijn omgeving ook gelukt is (op enkele uitzonderingen na 😉 ) dus waarom niet bij ons? Als ik weer eens denk dat ik verkeerd bezig ben dan heb ik een ander goed excuus klaarliggen: “Hij is nog zo klein, ik ga later genoeg tijd hebben om streng te zijn.” en “Later zal hij ook beter begrijpen waarom ik boos ben of bepaalde zaken verbied.”


Enkele voorbeelden uit mijn niet zo consequente opvoeding:


Smartphone, niet voor kleine jongetjes!

Mattéo mag in principe niet met onze gsm spelen. Als hij hem toch te grabbelen heeft gekregen neem ik hem 90% van de tijd uit zijn handen en krijgt hij een “neen, dat is geen speelgoed” antwoord. Het afpakken van die gsm gaat dan automatisch gepaard met tranen en protest bij zoonlief. Maar soms, heel soms (die overige 10% dus), krijg ik het niet over mijn hart om die gsm uit zijn handen te trekken. Waarom? Omdat ik smelt bij de manier waarop hij daarmee omgaat. Hij doet ons na, plakt de gsm aan zijn oor en begint te brabbelen. Of hij plakt de gsm tegen zijn gezicht zoals op onderstaande foto. “Zou hij ons hier ook proberen nadoen?”” Zit ik dan zo dicht op mijn gsm? Damn… confronterend!”

consequent opvoeden
Mja… I know, ik trek een foto ipv. de gsm af te pakken. Het is om zeep!

Afstandsbedieningen, het leukste speelgoed.

Een beetje hetzelfde als de gsm. Mattéo vindt de afstandsbedieningen of de Xbox console van mijn man geweldig speelgoed. Ik probeer ze tijdig te verstoppen, toch krijgt hij ze af en toe te pakken. Hij vindt het geweldig om te zappen of de tv uit te zetten. Onze afstandsbediening heeft al afgezien en staat ondertussen al vol krassen. Mattéo heeft er niets beter op gevonden om daarmee rond te schuren over de vloer alsof hij met een autootje rijdt. De Xbox console maakt op zijn beurt een geweldig geluid bij het aan en uitzetten. Je kan dus al raden wat er daarmee gebeurt. Aan, uit, aan, uit, aan, uit, aan, uit, aan, uit,… x1000.

Maar opnieuw krijg ik het soms niet over mijn hart om die zaken uit zijn handen te nemen. Hij is dan zo fijn zelfstandig aan het spelen dat ik moeite heb om dat moment te onderbreken en de boeman te spelen. En heel misschien geniet ik op zo een moment stiekem van de rust *bloos*.        

Eten, eten en nog eens eten (waar blijft hij het steken?)

Wanneer heeft hij genoeg koekjes of boterham met choco gekregen? Waarom mag hij de ene dag meer koekjes als de andere? Waar trek je de lijn?

Als ik ’s avonds thuiskom van het werk moet ik beginnen koken. Dat kan ik alleen maar wanneer ik Mattéo in zijn stoel zet met eten. Dat is hier de ideale oplossing om hem even stil te krijgen. Dat kind kan echt meer eten als ons… wij staan elke dag nog verbaasd te kijken hoe hij alles naar binnen werkt. Ik start met rijstwafeltjes omdat ik dat gezonder vind dan een koek. Maar na 2 rijstwafeltjes wil hij iets anders. Soms hou ik vol en zeg ik dat hij niets anders krijgt. Ik vertel hem dan dat hij binnen een half uurtje met ons mee mag eten aan tafel maar dat lijkt hij niet te begrijpen. Dan wordt hij nog bozer. Oh ja! Had ik al gezegd dat geduld niet zijn sterkste kant was?
Op andere dagen kan ik zijn gejammer en geween tijdens het koken niet meer aan en dan krijgt hij toch een koek of een babysnack. #badmom

Hoe komt het trouwens dat mijn mamahart zelfs breekt bij krokodillentranen? Ik weet heel goed dat hij op bepaalde momenten weent om aandacht te vragen en dat hij heel hard werkt aan zijn acteur skills… en toch wekt hij medelijden. Dan wil ik hem troosten en in mijn armen sluiten.
lees ook “Help! Mijn kind is lastig”

Haard en vingertjes zo zwart als roet

Wij hebben een haard thuis. Van bij het begin hebben we hem geleerd om niet aan die haard te komen. We willen vermijden dat als die ooit aanstaat hij zijn vingers verbrandt. Al ben ik niet echt voorstander om een haard aan te zetten met kleine kinderen in de buurt (dus denk ik niet dat er ooit een risico zal ontstaan op dat vlak, maar goed, beter voorkomen dan genezen zeggen ze dan).

Maar opnieuw lijkt alles wat niet mag heel aanlokkelijk voor onze kleine man. Hij komt graag aan de haard, kruipt op de balk, draait aan de hendel van het deurtje. Ik mag dus vaak herhalen dat het niet mag. Dat laatste is niet voldoende en dan moet ik hem echt oppakken en enkele meters verder zetten. Het gebeurt niet vaak dat ik ‘het spelen met of rond de haard’ door de vingers zie. Tenzij de papa in de buurt is, dan laat ik hem zich kwaad maken ;-). Sja… er moet iemand de boeman zijn hé.

Consequent optreden in deze situatie heeft echt geloond. Het gebeurt nog zelden dat hij aan de haard komt. Maar ons mannetje is slim. Als we even niet kijken durft hij het wel. Hoe ik dat weet? Ik heb af en toe zwarte vingerafdrukken op mijn witte muur rond de haard. Aaarghh…

Baby en haard
Een minder recente foto, op deze manier hebben jullie een beeld van de haard waarover ik spreek. (Ik blijf deze foto wel hilarisch vinden)

 

Ik begrijp nu beter wanneer ouders toegeven uit gemak of om een scène te voorkomen. Maar dat mag echt niet de standaard worden. Ik blijf echt geloven in het belang van een consequente opvoeding. Hoe kan mijn mannetje anders weten wat hij mag en niet mag? En waarom mag het dan soms wel en andere keren niet? Ik geef het toe! Ik voel me soms zwak tegenover hem. Hij weet precies hoe hij mij met zijn oogjes moet manipuleren.

Toch blijf ik er van overtuigd dat het makkelijker wordt naarmate hij ouder wordt om consequent op te treden (Oh please! Laat mij in mijn overtuiging). Als ze ouder zijn kan je toch beter uitleggen waarom iets niet mag? Alleszins, moest je daar nu aan twijfelen, mijn plan is echt wel om hem goed op te voeden, manieren en respect bij te brengen. Ik wil niet dat hij binnen enkele jaren over mij heen loopt. Dus een beetje meer consequent optreden is een strak plan, lijkt mij!

Ben ik nu de enige die af en toe iets door de vingers ziet?

8 thoughts on “Consequent opvoeden, hoe doe je dat?

  1. Ik maak wel duidelijk een onderscheid tussen toegeven om een scene te voorkomen of toegeven omdat ik zelf even twijfel waarom ik ‘neen’ blijf zeggen. Mssn beroepsmisvorming, maar mijn nee, blijft redelijk een nee (met
    een uitleg bij zodat ze het ‘begrijpt’) ?. Een scene zal mij juist alleen maar motiveren om door te zetten. *oeps* een strenge moeder. Onlangs worstelde ik zelf met de tijdsbeperking die ik had opgelegd ivm haar tutje en elke dag mee in de strijd ging, na wat tips op ig, toch wat soepeler in geworden. Maar dan was dat niet om de scene (die ik al een jaar verdraag), maar omdat ik inzag dat het eigenlijk een dom gevecht was zonder reden. Opvoeden is zoiets moeilijk en elke dag een zoektocht! ❤

  2. Mssn nog een kleine nota. Je hebt twee verschillende consequent zijn. Je hebt 5 keer nee zeggen en dan ja. Of er mag iets niet, maar met uitzondering wel. Dat laatste doen we allemaal en mag ook. Kinderen moeten ook leren wat uitzonderingen zijn. ?

    1. Als ik op het moment zelf ‘nee’ heb gezegd, probeer ik dat zeker vol te houden. Maar soms zeg ik de dag ervoor ‘neen’ en de dag erachter zeg ik niets… (om de bovenvermelde redenen). Ach het is allemaal niet gemakkelijk :p

  3. bij Mathis was ik heeeeel consequent, tot het extreme. Met Amélie kan ik het allemaal wat meer loslaten en relativeren. Vroeger moest Mathis verplicht proeven en alles opeten, als Amélie niet wilt eten is dat jammer en dan ook geen dessert. Ik heb leren loslaten, dat is soms het beste voor alle leden van het gezin 🙂

    1. Een perfect evenwicht zoeken zeker? Ik denk ook dat elk kind een andere aanpak nodig heeft. Bij de één werkt het en bij de andere weer niet. Ik vind het een goede oplossing wat je doet met het eten.

    2. We zijn sowieso wel los in het dagdagelijkse leven. Dat maakt dat er niet veel harde ‘neens’ zijn. Bij ons moet ze niet proeven, eten. Maar krijgt natuurlijk niets anders (daar zit dan het consequente.)

  4. Wow! super herkenbaar dit alles… Ik smelt ook als sneeuw voor de zon bij ‘bepaalde’ blikken van mijn meiden. Wat betreft die haard: Wij hebben er hier ééntje die bijna dagelijks brandt in de woonkamer. De meiden werden al van het moment dat ze konden kruipen héél erg duidelijk en tot vervelens eraan herinnerd DAAR UIT DE BUURT VAN TE BLIJVEN 🙂

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.