Een brief schrijven aan jouw eerstgeborene.

Cliché? Misschien een beetje. Ik moet toegeven dat je zo een brief geregeld ziet terugkomen op mamablogs. En toch wou ik deze brief schrijven en ook met jullie delen. Als die brief vanuit je gevoel voortvloeit, is geen enkele brief hetzelfde. Er is heel veel wat ik wil zeggen tegen mijn kleine man, mijn lieve vriend, dat jongetje dat van mij, bijna 2 jaar geleden, een mama maakte. En dus schrijf ik die brief voor hem en aan hem.

Mijn brief aan Mattéo

 

Lieve schat, mon loulou, Mattéo

Uren kan ik naar je staren, ik krijg er niet genoeg van. Vol bewondering kijk ik naar het mannetje dat van mij, in augustus 2016, een mama maakte. Een titel die ik er meteen gratis bij kreeg, maar een rol die ik de rest van mijn leven zal moeten uitvoeren, met vallen en opstaan.

Ik ben zo fier op jou. Elk nieuw woordje, je vrolijke zelve (meestal toch), je slimme aanpak,… Bij alles wat je doet denk ik ‘wauw!’ dat kereltje hebben wij gemaakt. En dat trots zijn, dat hoort dan weer bij het mama zijn.

Niemand is voorbereid op het moederschap. Het overviel me, ik nam het op en groeide er samen met jou in. Het moederschap op zich is heel hard, ik leerde mezelf kennen, vaak voelde ik me zwak, ik gooide al de vooraf gemaakte principes overboord (wist ik veel wat er mij te wachten stond toen ik, toen nog kinderloos, beweerde dat ik het nooit zo zou aanpakken).

Maar dan heb je die liefde. Een liefde die ik nooit vooraf gevoeld heb, een onbeschrijfelijke liefde, een liefde die zo sterk is dat het pijn doet. Die liefde komt aan als een harde klap in je gezicht, zo een liefde waarvan je je afvraagt waar die vandaan komt? Hoe deze is ontstaan? Hoe deze zo sterk kan zijn? Diezelfde liefde zorgt er dan wel voor dat ik me sterk voel om dat moederschap op mij te nemen, om nooit op te geven en iedere keer terug de touwtjes in handen te nemen.

Ik ben verre van de perfecte moeder. Ik maak fouten, snauw je soms onterecht af omdat ik moe ben, ik heb soms wat minder geduld na een stressvolle werkdag… Maar er zal geen dag voorbij gaan lieve schat, dat je mijn liefde niet gevoeld hebt. En dat laatste vind ik Oh zo belangrijk. Jij moet weten en voelen dat je geliefd bent en gesteund wordt in alles wat je onderneemt.

Binnenkort word jij grote broer

Het zal niet lang meer duren, binnenkort word jij grote broer. Een rol die jij nu voor de rest van je leven zal dragen. Ik weet niet wat de toekomst zal brengen. Maar ik droom ervan dat je die rol met veel plezier en toewijding zal opnemen. Dat jij op jouw beurt fier bent grote broer te zijn. Dat je je broertje meeneemt in die wereld van jou, een wereld waar jouw kinderlijke verbeelding meester is. Dat jullie samen leuk kunnen spelen en dat jij hem zoveel leert en laat ontdekken. Ik word enorm warm vanbinnen van die gedachten en ben ervan overtuigd dat jullie nog veel traantjes van geluk zullen laten rollen over die wangen van mij.

Maar dan heb je die andere gedachten die in mijn hoofd spelen….

Binnenkort ben jij geen enig kind meer. Ik zal mijn aandacht moeten verdelen tussen jou en je broer. Je zal niet meer alle aandacht kunnen opeisen, terwijl ik weet dat je die aandacht hard nodig hebt. Mijn gevoelige, liefdevolle, knuffelgrage jongen.

Deze zwangerschap brengt heel wat herinneringen met zich mee. De tijd die jij in mijn buik was en alles nieuw aanvoelde voor mij. De manier waarop ik al jouw kleertjes zorgvuldig in je kleerkast ordende voor je komst. De stress die ik had om jouw kamertje klaar te krijgen, terwijl je eigenlijk de eerste 8 maanden van je leventje bij ons op de kamer sliep.

Maar dan komt ook die heimwee. Heimwee naar mijn zwangerschapsverlof en onze tijd met twee. Ik week geen seconde af van je zijde, een echte tijger die over haar welp waakte. Het heeft zeer lang geduurd voor ik eens alleen naar de winkel ging, ook al werd dit door je papa gestimuleerd omdat dat half uurtje rust me deugd zou doen. Ik kon het niet! Jij en ik, een onafscheidelijk duo.

Een maand na jouw geboorte werd ik wel even verplicht om je enkele uren te missen. We hadden 2 trouwfeesten van goede vrienden, die vielen op dezelfde dag. Ik nam je mee en besloot je pas ’s avonds (om rustig te kunnen eten) even weg te brengen bij mijn zus (ze woonde niet ver van het feest). Welgeteld 2 uur zonder jou… het voelde zo fout aan. Ik heb zo hard geweend die rit naar het trouwfeest. Op het feest zelf zat ik met een enorme krop in de keel en moest ik heel vaak die tranen bedwingen. Ik ben je snel weer gaan halen en je hebt daar lekker verder geslapen op het feest met veel te grote oorbeschermers op je oortjes. Een grappig zicht! Maar wat was ik opgelucht om je bij mij te hebben. Toen we ’s avonds terug naar huis reden en ik je nog een laatste voeding gaf voor het slapen gaan ben ik weer beginnen wenen. Ik heb me 1000x geëxcuseerd voor wat ik je had aangedaan. Je zal er geen trauma aan overhouden maar zo zie je nogmaals wat dat moederschap en die hormonen met een mens kunnen doen 😉

Ik ben blij dat ik die gevoelens neerschrijf, omdat ik weet dat die herinneringen steeds vager zullen worden.

Wat kijk ik er naar uit om nieuwe herinneringen op te bouwen samen met je broertje, als gezin van 4. Ik ben heel benieuwd naar je ontmoeting met je broertje, naar je reactie,…

Toegegeven, ik heb me even schuldig gevoeld. Schuldig over de bovenvermelde zaken. De gedeelde aandacht, de schrik dat ik je niet meer ga kunnen geven wat je nodig hebt. Het besef dat het niet meer jij en ik zal zijn, maar dat er nu ook je broertje is. Maar nu weet ik beter.

Lieve schat, ik weet nu dat ik je niets afneem, in tegendeel. Ik denk dat wij, je papa en ik, je een heel mooi geschenk geven.

Mijn tijd zal je moeten delen met je broertje, maar weet dat je mijn liefde voor jou nooit of te nooit zal moeten delen. Want van die liefde, zal er meer als genoeg zijn voor jou, je broertje en je papa, de man van mijn leven.

Oh wat kijk ik uit naar ons gezinnetje van 4.

Liefs

Je mama, die ontzettend veel van je houdt.

 

 

LEES OOK: Brief voor je eerste verjaardag