Mama, Reizen met kids

Wel hallo vakantieblues, I guess…

Vandaag hernam ik mijn oude gewoontes. Ik werd gewekt door mijn wekker of was het nu door 1 van de kindjes? Dat ik het zelf niet meer weet want ik kreeg mijn ogen moeilijk open deze ochtend. Hoewel er verwacht wordt dat je uitgerust terug uit verlof komt is dat met kinderen (of kleine kindjes) vaak niet het geval. Dat je verlof er met kinderen helemaal anders uitziet dan dat van twee verliefde pubers die er voor het eerst samen op uittrekken staat buiten kijf. Maar reizen samen met mijn gezin, dat is gewoon wat ik het liefste doe. Tijd doorbrengen met elkaar, samen ontdekken, leven op elkaars ritme, weinig ‘moeten’ veel ‘mogen’… kortom even gewoon samen één vormen. Samen leven zoals het eigenlijk hoort te zijn.

Vakantieblues?

Ik hernam het werk vandaag. Ontbeet daardoor weer in de rapte en dronk mijn koffie veel te snel op waardoor mijn maag protesteerde. Ik racete 3 keer de trap op en af omdat ik natuurlijk altijd wel iets vergat boven. Toen ik goed en wel vertrokken was realiseerde ik me dat ik mijn pc thuis vergeten was. ‘Nog niet goed wakker’ zei ik toch al? … trouwens, ik moest die eerste werkdag toch wat spannender maken he. Rechtsomkeer dus omdat ik zonder pc vandaag niet veel zou gewerkt hebben. Ik ervaarde weer het plezier van stoplichten, wegenwerken en de daarbij horende files (ja ook tijdens het schoolverlof!). Het plezier van ‘to do’s’, een ellenlange lijst van onbeantwoorde mails maar ook van leuke gesprekken aan het koffiemachine, lunchen met de collega’s en het heropnemen van enkele leuke dossiers.

Daar heb je hem die vakantieblues, denk ik…

vakantie met kinderen

Ik dacht vandaag heel vaak terug aan de leuke momenten op reis. Er viel waarschijnlijk geregeld een glimlach op mijn gezicht af te lezen waarvan alleen ik wist hoe deze er gekomen was. Maar plots maakte mijn glimlach plaats voor andere gevoelens. Plots voelde ik iets anders, iets waar ik minder gelukkig van werd… een grote leegte, een krop in de keel en zelfs een pijnlijk steekje in mijn hart. Mijn ogen begonnen te prikken terwijl ik flitsende beelden binnen kreeg van hun veel te lieve snoetjes. Beelden van ons verlof samen die nog vers in mijn geheugen gegrift staan. Heimwee, een enorm gevoel van ‘gemis’. En dan besef ik… het is gedaan, ons verlof zit erop en het wordt nu weer elke keer aftellen naar het weekend om opnieuw eventjes 24u op 24 bij elkaar te zijn.

Terug routine en ritme kweken.

Gelukkig waren mijn ouders er deze ochtend om de kindjes op te vangen, zoals elke maandag trouwens. Dat maakt de start van een nieuwe werkweek iets minder brutaal. De ochtendrush verloopt dan altijd iets makkelijker omdat ik ze al niet moet aankleden, hun eten moet klaar maken of andere zaken die bij de gezellige ochtendrushes horen.

Morgen is het andere koek. Dan sta ik er alleen voor om ons allemaal vertrekkensklaar te maken gezien mijn man in het buitenland zit voor het werk. Die vloog er meteen stevig in voor een eerste werkdag na zijn verlof. Gelukkig kunnen de kindjes beiden nog terecht in de opvang. Vanaf september gaat Mattéo weer naar school en dat betekent twee posten op de dagen dat ik er alleen voor sta. Gelukkig gebeurt dat laatste niet zo heel veel meer.

Hopelijk vinden we snel onze draai en ritme terug. Eén van de grootste voordelen van terug aan het werk te zijn.


Hebben jullie ook soms last van die vakantieblues?