Na 14 jaar (14,5 zelfs 😉 ) lief en leed te delen kwamen we gisteren tot de conclusie dat een kind samen krijgen toch echt wel de grootste beproeving is op je relatie. Wij leerden elkaar als “pubers” kennen, werden samen volwassen en zijn dus samen geëvolueerd tot de personen die we nu zijn. Wij hebben op een afstand van elkaar geleefd waarbij we elk weekend tussen Dilbeek en Dendermonde moesten pendelen om elkaar te zien. Samen hebben we een huis verbouwd dat we volledig gestript hebben. Een project van lange adem.

Die verbouwing zorgde, in tegenstelling tot waar iedereen ons voor waarschuwde, niet voor extra relatiestress. Tuurlijk ontstonden er hier en daar wel meningsverschillen maar wij zijn daar sterker uitgekomen. Wij hebben ook een huis gekocht samen zonder ooit samengewoond te hebben. Nog zo iets waarvoor mensen ons zot verklaarde. Opnieuw werden we gewaarschuwd voor het feit dat samenwonen een echte relatietest is. Maar ook dit hebben we feilloos doorstaan.

De meeste discussies tussen ons zijn er pas ontstaan nu ons zoontje er is. Vermoeid, prikkelbaar, aandacht verdelen, meningsverschillen, een huis dat ontploft is,… allemaal factoren die het niet makkelijker maken. Ik schreef er al een stukje over met onze tips, die kan je hier lezen ‘zo hou je pit in je relatie met kids’.

Ik zou mijn man dus ook soms wat kunnen aandoen, en hij mij (zeker weten). Maar een kind krijgen samen, wat een verrijking!

Of ik ooit terug wil naar het leventje van vroeger? Never! Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik doodgelukkig ben met mijn 2 mannen. Ook soms ongelukkig na een domme discussie, maar dat hoort er bij 😉 en die momenten zijn zeldzamer. Maar terug naar de essentie van deze blogpost. Er is veel veranderd nu mijn man ook papa is. Wij zijn niet alleen als persoon geëvolueerd, maar ook onze relatie kreeg een andere dimensie.

Mijn man is niet alleen ‘mijn man’ meer, hij is ook ‘papa’. De papa van onze zoon. En dat maakt dat er veel anders is. Eerst en vooral heb ik nu 2 mannen in mijn leven (zelfs 3, maar ik laat mijn papa even achterwege in dit verhaal). Dat wil zeggen dat ik mijn aandacht moet verdelen thuis. Maar dit geldt evengoed voor mijn man, die op zijn beurt 2 liefdes deelt.

1

We delen een gemeenschappelijke liefde.
Een liefde die heel veel plaats inneemt en waar een plaats moet aan gegeven worden. Een liefde die we samen gecreëerd hebben. Een weerspiegeling van onze liefde.

2

We delen onze tijd anders in.
Datenights zijn een belangrijke afspraak geworden – er moet dus bewust tijd voor elkaar gemaakt worden, iets waar we vroeger absoluut niet mee bezig waren.

Nu moet ik toegeven dat ik niet zo goed bezig ben. Vorige week vrijdag moest ik de datenight voor een 2^e maal organiseren. Die kwam er niet… geen datenight dus. Ik kreeg het niet over mijn hart om Mattéo nog eens weg te doen. Het weekend daarvoor hadden we al beroep gedaan op een babysit zodat we mijn verjaardagsfeestje konden vieren. 2 weekends na elkaar, daar ben ik precies nog niet klaar voor. Ik weet wel dat ik diegene was die zei dat je niet persé een babysit nodig hebt om een datenight te houden. Maar ik hield de vorige datenight al thuis en doe liefst niet tweemaal hetzelfde. Ik sta hier dus nog in het krijt bij mijn man maar ik breng daar snel verandering in.

3

Ik kijk op een andere manier naar mijn man.
Dat begon al bij de bevalling zelf. De manier waarop hij me heeft begeleid… ongelooflijk! Als ik pijn heb kan ik de mensen nogal snel afsnauwen, ik vreesde dus voor het ergste tijdens de bevalling. Maar in tegenstelling tot de taferelen die zich afspeelden in mijn hoofd kon ik hem niets verwijten. Hij deed alles precies zoals het moest, hij voelde me perfect aan. Hij wist wat hij moest zeggen en wanneer hij dat moest doen, hij wist wanneer hij moest zwijgen, hij was er op het juiste moment met de verstuiver om me te verfrissen, bood me drank aan wanneer ik dat echt nodig had, wist waar hij me moest masseren om de pijn te verzachten of me te kalmeren,… kortom hij heeft me perfect begeleid.

Die bevalling daar zijn we samen doorgegaan. Zonder hem had ik die helbevalling niet overleefd. Hij heeft me gezien, zoals niemand anders me ooit kon zien, dat schept een band, een zeer speciale band. Vanaf het moment dat we Mattéo in ons midden hadden en we dus een echt gezin vormde was hij daar, mijn man. Hij hielp waar hij kon, staat nu nog steeds bijna elke ochtend op voor dat flesje, een ‘kaka-pamper’ schrikt hem niet af,… Mijn man schonk mij het mooiste cadeau, onze zoon.

4

Onze gespreksonderwerpen zijn veranderd.
Pipi, kaka en rode billetjes zijn courante gespreksonderwerpen geworden. 70% van onze gesprekstijd zal wel over onze zoon gaan. Maar we spreken steeds vol trots over dat mooie mannetje dat wij op de wereld brachten.

Serieuzere onderwerpen zijn er gelukkig ook nog steeds… maar die vragen vaak wat meer aandacht want de vermoeidheid is en blijft aanwezig.

5

Ruzies worden al sneller bijgelegd.
Ik kan koppig zijn, heel koppig. Al is mijn man er na 14 jaar tijd wel in geslaagd om die koppigheid wat te kneden zodat die leefbaar werd. Maar nu we ook een kind hebben lopen betrap ik mezelf erop dat radiostilte praktisch niet meer haalbaar is. Hoe graag ik de stilte op zo een momenten wil aanhouden, hoe hard ik ook vertik om het eerste woord te zeggen… toch moet het… want Mattéo heeft vaak zijn ouders nodig. En dan kan ik niet anders dan mijn partner aan te spreken.

Is er bij jullie veel veranderd? Hoe kijken jullie naar jullie partner sinds hij papa is geworden?