Of ik opnieuw borstvoeding zou geven? Die vraag kreeg ik geregeld voorgeschoteld tijdens mijn tweede zwangerschap. Zonder aarzelen antwoordde ik volmondig JA natuurlijk! Diezelfde zin sloot ik wel af met een bijna mompelende “als het lukt”. Want ergens diep vanbinnen wist ik dat het ene borstvoedingsverhaal het andere niet was. Maar gezien ik 6 maanden borstvoeding kon geven aan Mattéo geloofde ik niet dat het nu niet zou lukken. Althans dat wou ik niet geloven.

Ons borstvoedingsavontuur kon van start gaan.

Maxime ziet het daglicht, hij hapt meteen heel goed aan en drinkt aan de borst. Een natuurtalent! Ik was euforisch en naar mijn mening kon dit niet anders als een nieuw succesverhaal worden. ‘S anderdaags kreeg ik hem soms moeilijk aangelegd en riep ik hulp in van de vroedvrouwen. Zij manipuleerden mijn borst alsof het niets was en ‘floep’ Maxime hapte aan. Ik was me van geen kwaad bewust… Ik kreeg steeds meer pijn bij het voeden en maakte nog grapjes “ik was vergeten dat borstvoeding in het begin zo pijnlijk was en je net een piranha aan je borst had”. Gaat wel over dacht ik!

Dag 2 had ik al lelijke kloven. Op aanraden van een vriendin liet ik Maxime’s tongriempje controleren, niets aan de hand zei de pediater. Ok, dan… pijn verbijten dan maar. Komt wel goed, dacht ik nog.

Hulp gezocht!

Een week later nam ik contact op met een lactatiedeskundige. Ik had diepe bloedende kloven. De vroedvrouw dacht dat spruw de boosdoener was. Ik liet een dokter komen om dit te constateren want je kan geen behandeling krijgen zonder voorschrift. Ze constateerde een witte aanslag en schreef me ‘Daktarin orale gel’ voor. Een behandeling voor mijn eigen tepels, zoals dat vaak wordt aangeraden, zag ze niet zitten. Mijn tepels zouden alleen nog gevoeliger worden op die manier.

Na iedere voeding smeerde ik die vieze brei in Maxime’s mondje. Ik zag maar geen verbetering, mijn kloven begonnen naast te bloeden ook te etteren. Ik sprong iedere voeding tot tegen het plafond en zag er echt tegenop om mijn zoontje te voeden. Tranen moest ik verbijten tijdens het voeden. Ik werd enorm ongelukkig omdat ik mijn zoontjes niet meer tegen me aan kon dragen. De minste aanraking deed me huiveren. Ik voelde me een slechte moeder naar mijn beide zoontjes toe.

Het kon zo niet meer zijn! Ik schakelde hulp in van een lactatiekundige. Zij hielp me weer vertrouwen krijgen dat het goed zou komen, zijn aanhap bleek perfect. Ze leerde me nieuwe voedingshoudingen aan en ik dacht dat het zo goed zou komen.

Ik heb die nacht op haar aanraden een hele nacht liggend gevoed. Hoewel liggend voeden in eerste instantie draaglijker leek ben ik de dag nadien weer in tranen uitgebarsten. Ik kon de pijn niet meer verdragen en slikte om de 4u een Dafalgan om overeind te blijven. Dit was niet normaal, dit kon ik zo niet volhouden… Ik belde mijn lactatiekundige om dit uit te leggen en ging in samenspraak met haar terug over naar de madonna houding. Ze adviseerde mij de houding aan te nemen die voor mij het “prettigst” aanvoelde. (‘prettigst’ is hier allesbehalve een gepast woord… maar kom).

Wanhoop

Nog enkele dagen later stond ik wederom wenend op. Ik belde wanhopig naar mijn lactatiekundige, ik was zo hard aan het wenen dat ik alles 10x moest herhalen omdat ze me niet verstond. Ik legde haar dus uit dat ik immens veel zeer had, dat de pijn verergerd was en vreesde dat ik met een borstontsteking zat. Dat gebeurde op een vrijdag. Ze adviseerde me dus om meteen naar de dokter te gaan zodat ik een antibioticakuur kon opstarten indien nodig. Als die borstontsteking in het weekend zou doorbreken, was ik verder van huis.

Ik moest vanaf nu ook kolven zodat mijn kloven konden genezen (Maxime was 2 weken oud). De huisarts constateerde dat dit er echt niet goed uitzag. Ze drong aan om meteen met die antibioticakuur te starten. Ze raadde me zelfs bijna aan om te stoppen met de borstvoeding omdat ik er mentaal onderdoor ging. Dat het ene kindje het andere niet is en dat ik mij erbij neer moest leggen dat het soms niet lukt. Ik wou dit allemaal niet aanhoren en al zeker niet van mijn huisarts, ook al was dit goedbedoeld. Ik wou en zou Maxime de borst geven. Net zoals ik dat 6 maand bij zijn broer heb gedaan.

En zo ben ik fulltime beginnen kolven. Ik was een wrak. Flesje geven, flesjes wassen en steriliseren (want ja met spruw moet je alles steriliseren), Maxime even rechthouden en in slaap wiegen, wanneer hij eindelijk sliep mocht ik beginnen kolven. Het koste me veel moeite in het begin om een volledige voeding te kolven. Dag en nacht hing ik aan die kolf, ondertussen had ik de zorg voor een peuter en een baby, een huishouden die in het honderd draaide, ik die mentaal heel diep zat omdat ik  niet de mama kon zijn die ik wou zijn, laat staan de partner ‘vrouw van’. Mijn man heeft echt zijn peren gezien met mij!

Valsspeler

Een week aan een stuk kolven zonder te kunnen aanleggen, dat was een hel voor mij. Af en toe speelde ik dus vals en legde ik hem toch aan. Achteraf gezien was dit niet heel slim, op die manier bevorderde ik de genezing niet. Na een week kolven legde ik Maxime terug aan. 24U later gingen de kloven terug open en werd het weer een bloedende wonde. Ik werd wanhopig en vreesde dat dit echt het einde zou betekenen. Het einde van ons borstvoedingsavontuur kon ik niet verkroppen en dus besloot ik te jongleren tussen het kolven en het live aanleggen. Op die manier bleef ik natuurlijk in een sukkelstraatje.

Maxime was ondertussen bijna een maand oud. Mijn vroedvrouw adviseerde me om nu echt eens een week fulltime te kolven en echt niet aan te leggen. Het was zeer belangrijk dat mijn kloven volledig zouden genezen. Met pijn in het hart volgde ik haar advies op. Ik had tenslotte al 3 borstontstekingen achter de rug (jaja, ondertussen nog 2 andere borstontstekingen gekregen) het was dus meer dan tijd dat ik de koppige ‘ik’ opzij schoof en even alles op alles zette om te genezen. We spraken iets af. Ik zou een hele week kolven, zonder vals te spelen deze keer. Als ik hem na die week aanleg en de kloven en pijn kwamen terug, dan zou ik stoppen. Het was belangrijk dat ik me hier mentaal op zou voorbereiden. Ze had gelijk, en iedereen in mijn omgeving vond dit ook een verstandige mindset. Ik deed mezelf heel veel leed aan.

Le moment suprême

Moment van de waarheid. Ik mocht Maxime terug aanleggen. De eerste keren vielen mee, helaas keerde het tij weer na een nachtje voeden. Ik werd misselijk bij de gedachte dat ik zou moeten stoppen maar begon meer en meer te beseffen dat dit wel eens het einde kon betekenen. Ik kon zo niet meer door. Mijn gezin had mij nodig en op die manier was ik niet wie ik moest zijn.

Nog nooit zijn er zoveel tranen gevloeid. We waren op vakantie aan zee op dat moment. Ik heb een hele dag geweend. Zelfs op het terras van een brasserie vielen de tranen in het bord waar een lekkere wafel in lag. Diezelfde wafel was bedoeld om me wat op te krikken. Ik leek wel te rouwen. Op de terugweg naar het appartement kreeg Maxime honger. Hij schreeuwde het uit en je kan het al raden… ik weende mee. Ik wou maar 1 ding, mijn troostende borst geven, maar dat mocht niet meer. Foert! Ik haalde Maxime uit zijn draagmand, verbeet de pijn en legde hem weer aan. Sindsdien begon ik weer te variëren tussen het aanleggen en de kolf.

1000 keer dacht ik aan stoppen, 1001 keer heb ik het niet gekund. Het was sterker dan mezelf, een oerinstinct.

Nog nooit las ik zoveel over borstvoeding, urenlang heb ik het net afgezocht naar een oplossing, artikels, filmpjes om de aanhap te verbeteren,… Ik begin te denken dat ik in theorie al een  borstvoedingsexpert op mezelf ben.

Koppige ‘ik’

Van veel mensen kreeg ik het advies om te stoppen. De commentaar dat ik mezelf kapot aan het maken was, dat een happy mama belangrijker is en dat ze met flessenvoeding heus ook wel groot worden. Natuurlijk weet ik dat. Ik heb niks tegen flessenvoeding, absoluut niet. Ik moest in het begin zelfs bijvoeden met flessenvoeding gezien ik niet kon volgen met de kolf. Maar soms kan je bepaalde zaken niet uitleggen. En zo kan ik het niet uitleggen waarom ik zo vasthing aan die borstvoeding.

Na verloop van tijd leek het alsof ik eelt gecreëerd had op die tepels van mij. De pijn is een constante, die tepels blijven gevoelig en het voeden doet nog steeds pijn maar de kloven zijn niet meer zo heel zichtbaar. Laat ons zeggen dat de pijn “draaglijk” is geworden. Ik ben het gewoon geworden. Op die manier wil ik natuurlijk ook niet verder en dus schakelde ik een allerlaatste hulplijn in. Een lactatiedeskundige, gespecialiseerd in tong en lipbandjes.

Ik geloofde er niet echt in (zijn mondje werd al gecontroleerd door 2 pediaters, 1 vroedvrouw en 1 lactatiekundige). Toch sprong ik in mijn wagen richting Lier waar ik een afspraak had met Nathalie Baeyens. Zij constateerde uiteindelijk een tongriem type 3, iets waar mijn pediater nog nooit van gehoord had… “Een verborgen tongriem, wat is dat?”. Triestig dus dat dit anno 2018 nog steeds zo moeilijk herkend wordt.

De stap werd gezet, vorige week maandag werd zijn tongriem en bovenlipbandje gelaserd. We zijn er nog niet helemaal… maar ik moet het wat tijd geven. Aan één kant verloopt het voeden al zo goed als pijnloos. Dit artikel wordt vervolgd.

Oh ja en die spruw? Dat is ook zo iets dat moeilijk te herkennen valt. Blijkt er nu toch niet te zijn… of is het verdwenen?