Mama, Relatie

Van één naar twee kinderen

Al een goede 4 maand mag ik mezelf mama van twee noemen. Een gelukkige mama, dat zeker! Maar vond ik die overgang van 1 naar 2 makkelijk? Bijlange niet!

Wat een aanpassing!

Het is heel persoonlijk en ik ben ervan overtuigd dat de moeilijkheidsgraad van die overgang afhankelijk is van diverse factoren. De meningen zijn verdeeld. De één vond het een mega aanpassing om plots van geen kinderen naar 1 kind te gaan terwijl de ander het beduidend moeilijker vindt om zich aan te passen aan hun nieuw gezin met 4.

Mijn ervaring van 0 naar 1 kind

Of mooier gezegd, de dag dat ik ‘mama’ werd voor de rest van mijn leven. Je leest het eigenlijk al, mama worden is uiteraard een GIGA aanpassing in jouw leven. Ineens heb je geen keuze meer, kan je geen stap terug (maar geloof me dat wil je ook niet).

Plots ben je mama voor de rest van je leven en hoor jij te zorgen voor dat wezentje dat jezelf gecreëerd hebt. Het is niet alleen de bedoeling dat je in die primaire behoeftes van je kind gaat tegemoetkomen maar je zal het ook jouw normen en waarden meegeven, grenzen stellen en tonen wat liefde is. Je geduld zal meer dan anders op de proef gesteld worden maar de liefde voor je kind overwint alles. Een onvoorwaardelijke liefde, plots begrijp je wat iedereen daar jarenlang mee bedoelde.

Een aanpassing? Zeer zeker! Maar hoewel ik zoals elke mama te kampen kreeg met massa’s onzekerheden, 1000 vragen, ongerustheid en twijfels… toch leek dit mijn roeping te zijn. Dit was wat ik altijd al gewild had, mama zijn. Ik wist heel goed waar wij als koppel aan begonnen maar wij leken daar zo klaar voor. Perfect waren/zijn we zeker niet. We maakten fouten en maken die nog steeds. Maar de overgang van 0 naar 1 hebben wij niet als zwaar ervaren. Begrijp me niet verkeerd, zware dagen (nachten) hadden we zeker. Maar ik spreek nu met een terugblik naar de tijd dat we kinderloos waren. Die terugblik bevestigt alleen maar dat wij er echt klaar voor waren.

Van 1 naar 2 – en plots heb je 2 kinderen

Mijn man en ik zijn ondertussen al 15 jaar samen (highschool sweethearts). Wij wisten al heel snel dat we kinderen wilden en dat het zeker niet bij eentje zou blijven. Na Mattéo zijn eerste verjaardag begonnen we stilletjes aan die tweede te denken. Een broertje of zusje voor Mattéo, dat zou geweldig zijn.

Augustus 2018, exact 2 jaar na Mattéo mochten we zijn broertje Maxime in ons leven verwelkomen. De bevalling verliep, in tegenstelling tot die van Mattéo, zoals ik ervan gedroomd had. Die roze wolk, daar zat ik heel even op. Het was zelfs een hele dikke, grote fluoroze wolk. Mattéo was in de wolken met zijn broertje en alles leek goed te gaan. Toen we thuis kwamen keerde het tij een beetje. De borstvoeding verliep heel moeizaam en pijnlijk. Mattéo wou continu dicht bij ons komen tijdens de voedingsmomenten. Heel lief, dat wel… maar ik kon het met pijn in het hart niet verdragen omdat ik zoveel zeer had dat ik me alleen op het ‘correct’ aanleggen kon focussen.

Het was zomervakantie, de crèche sloot 3 weken zijn deuren en wij zaten dus meteen met onze twee kinderen thuis opgesloten. Langs de ene kant vond ik dat geweldig. We zouden op die manier echt 100% van ons nieuwe gezin kunnen genieten en Mattéo laten wennen aan zijn broertje. In de realiteit ervaarde ik dit, ondanks de hulp van mijn man, als iets super uitputtend. Ik was een emotioneel wrak en voelde me continu voor alles en iedereen tekort schieten.

De overgang van 1 naar 2 ervaarde ik als zwaar, loodzwaar bij momenten

Hoewel Maxime een droombaby is en ’s nacht tussen de voedingen meestal gewoon verder slaapt ervaar ik de overgang van 1 naar 2 kinderen als zwaar. Fysiek en mentaal ging ik er door de slechtlopende borstvoeding onderdoor. Door de pijn en de vermoeidheid was ik geen aangenaam mens meer… niet de mama die ik wou zijn, maar ook niet de vrouw die ik moest zijn.

Ik werd diep ongelukkig omdat ik geen grip meer had op de situatie, mijn gezinssituatie. Het huishouden bleef liggen, gesprekken met mijn man werden herleid tot enkele woorden, ik voelde mijn relatie met Mattéo achteruit gaan. Het was voor mij ontzettend moeilijk om mijn aandacht juist te verdelen over de twee kinderen. Het leek erop alsof dit nooit zou lukken.
Niets kon ik nog managen. Ik bleef achter met een zeer groot schuldgevoel. En dan voel je je falen als mama…

4 maand later

Het lijkt alsof ik eindelijk een evenwicht gevonden heb. We zijn er nog niet, maar ik kan het al beter managen. We beginnen stilletjes aan een juiste routine te vinden die werkt voor ons gezin. Mattéo krijgt (van mij) opnieuw de aandacht die hij verdient en ik kan terug genieten. De gesprekken met mijn man zijn al wat uitgebreider, al zijn we ’s avonds beiden bekaf en vallen we geregeld als een blok in slaap voor de film die we samen zo graag hadden uitgekeken.

Er is nog werk aan de winkel! Ik durf niet zeggen hoelang wij er nog over doen om allen het huis uit te geraken als we ergens heen moeten. Maar hé! het is ok 🙂

 


Wat vonden jullie het zwaarst, de overgang van 0 naar 1 kind of eerder van 1 naar 2?


 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.