Mama

Stoppen met de tut, een maand later.

Mattéo gaf zijn tutjes een maand geleden mee met de Sint. Ik moet eerlijk toegeven dat ik daar niet enorm naar uitkeek. Het ergste werd gevreesd, doemscenario’s waarin we een ontroostbare Mattéo in zijn bedje zouden aantreffen werden uitgestippeld. Ik was zelf een plan B aan het bedenken voor moest het toch niet lukken.

Mattéo de tut-addict, wat vooraf ging…

Mattéo met zijn eerste tutje.

Hoewel ik borstvoeding gaf werd er mij in het ziekenhuis meteen al aangeraden om Mattéo een tut te geven. Wist ik veel… we hadden samen een moeilijke bevalling achter de rug, hij was ontroostbaar, wou non-stop tutteren aan mijn borst en ik was op, leeg en ongelooflijk moe. Hij huilde de hele nacht door en zo gaf ik de tweede nacht toe aan die tut. Waarom zou ik het advies van een gediplomeerde vroedvrouw niet opvolgen? Nu zou ik mijn gevoel volgen, maar toen wist ik niet beter of durfde ik als kersverse mama mijn gevoel misschien niet te volgen.Dit geheel terzijde, sindsdien was die tut waar Mattéo was, en omgekeerd. Een onafscheidelijk duo.

Mattéo kon niet inslapen zonder zijn tut, we konden ze overdag amper afnemen en hij huilde heel hard toen hij ze niet kreeg in de auto.

Voorbereiden op zijn tutloze leventje

Iets voor zijn 3e verjaardag wou ik hem voorbereiden op zijn tutloze leventje. Ik zou de tut overdag afpakken. Dat lukte niet altijd. Mijn moederhart was vaak te zwak waardoor ik mezelf geregeld betrapt heb op een ‘laisser faire’ mentaliteit.

Hij moest op school al een hele dag zonder tut rondlopen, waarom zou ik ze dan thuis afpakken. Idem in de wagen, ik zorgde er vaak voor dat ik een tutje bij de hand had voor moest hij er naar vragen (‘smeken’ is een betere term). Op dat vlak (en waarschijnlijk ook op vele andere) ben ik iets zwakker dan mijn man. Dit alles maakt dan ook dat ik ervan overtuigd was dat ons plannetje om die tut mee te geven zou mislukken. En dan had het allemaal mijn fout geweest, iets met mama’s en hun eeuwige schuldgevoelens…

Onze aanpak

Bij Mattéo is het belangrijk dat hij tijdig op de hoogte gebracht wordt van wat er gaat gebeuren. Hoe het gaat gebeuren, en best ook waarom. Enkele maanden voor de komst van de Sint, lieten we al vallen dat hij zijn tutjes zou moeten meegeven. Dat hij nu een grote jongen is geworden en dat de Sint zijn tutjes aan kleinere kindjes gaat geven die ze beter kunnen gebruiken. Hij leek er vrede mee te hebben, stelde niet al teveel vragen, maar hij nam het ook niet zo serieus op. ‘Zijn tutjes waren er nog, morgen is een andere dag’ leek hij wel te denken.

We probeerden er geen al te groot spel van te maken. Pas enkele dagen voor de Sint kwam, herhaalden we het iets frequenter, maar ook niet zo frequent dat hij er stress van zou krijgen. We konden zelf goed aanvoelen wanneer we er konden over beginnen en wanneer we er best over zouden stoppen.

‘Sinterklaas kapoentje, tutje in mijn schoentje’

Tutjes in de schoen.

We hadden het geluk dat Sinterklaas een hot topic was, ze hadden er voldoende aandacht aan besteed op school en hij was helemaal in de ban van Sinterklaas en de pakjes die hij zou krijgen. Zoals heel veel andere kindjes hebben we de avond voor de komst van Sinterklaas onze schoentjes geplaatst. We hebben samen alle rondslingerende tutjes in huis (die van Mattéo althans) verzameld. Deze mocht hij één voor één in zijn schoentje gooien. Hij aarzelde geen seconde en smeet zijn tutjes in zijn schoen. “Voor de kleinere kindjes” zei hij.

Hij heeft er ’s avonds in zijn bedje misschien 1x naar gevraagd, meer niet. Tot mijn grootste verbazing viel hij redelijk snel in slaap. De nacht verliep ook enorm goed. Toen hij midden in de nacht wakker werd en naar zijn tutje vroeg, heeft zijn papa hem uitgelegd dat die nu bij de Sint is. Hij aanvaarde dat antwoord en viel vrij vlot terug in slaap. Mijn man bleef wel nog 5 minuutjes bij hem liggen om hem gerust te stellen.

Hoe verliepen de dagen daarna?

Ik had het zelfs niet durven dromen. Mattéo heeft geen enkele keer echt geweend om zijn tut. Hij heeft er heel af en toe achter gevraagd maar maakte nooit een probleem met het antwoord. Zijn tut was nu bij de Sint, voor de kleinere kindjes die het beter kunnen gebruiken. Het heeft ongeveer een week geduurd dat hij er heel sporadisch achter vroeg. Geen tranen, geen drama. En wij zijn zo een fiere ouders.

Hij kreeg de 2e tutloze nacht ook een nieuwe kamer en sliep plots in een groot bed. Je zou kunnen denken dat dit wat teveel van het goede is. Maar zelfs die grote aanpassing verliep vlot. Wij sliepen de eerste nacht mee in zijn kamer, zoals beloofd. Dat vond hij GE-WEL-DIG. Mattéo sliep het klokje rond die nacht, zonder tut.

We zijn nu een maand verder en pas nu durf ik ook echt met zekerheid uitspraken doen. Ik kon het duidelijk niet geloven. Mijn zoon heeft vlotjes zijn tut afgestaan en dit is vlekkeloos verlopen.

Zo zie je maar, het kon geen kwaad om hem overdag soms nog met zijn tut te laten rondlopen. Als ze er klaar voor zijn, dan zijn ze er klaar voor.

Veel succes als je zelf de stap gaat zetten met je zoon of dochter.

Wat mijn plan B was moest het niet gelukt zijn? Samen een nieuwe tut gaan kopen. Ééntje maar. Die zou hij dan enkel nog in bed mogen gebruiken (jaja, ik zou wel wat strenger geworden zijn). Enkele maanden later zou ik het dan nogmaals geprobeerd hebben.

De conversatie met mijn zoon, 2 dagen na het afgeven van zijn tutjes.stoppen met de tut

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.