Mama, Opvoeden, Relatie

Ode aan de alleenstaande moeder

Mijn eindeloze respect gaat uit naar al die alleenstaande moeders

Het is geen geheim meer. Mensen die mij al langer volgen weten dat mijn eindeloze respect uitgaat naar al die alleenstaande moeders (en ook papa’s, want ja dat gebeurt ook).

Mijn man zit regelmatig in het buitenland voor zaken. Dat zijn soms enkele dagen, soms is hij maar een nachtje weg, maar iedere keer opnieuw ervaar ik hoe moeilijk het is om alles alleen geregeld te krijgen. En dan heb ik nog maar één kind fysiek op de wereld lopen. Of eigenlijk twee, want onze hond kan ook wel tellen als het op extra zorg aankomt.

De ochtendrush

’s Morgens Mattéo verversen, aankleden (iets dat de laatste tijd niet echt als een feestje ervaren wordt… lees brullen, tieren, protesteren – probeer dan maar eens rustig te blijven en jouw timing aan te houden ). Ik ga verder: papje geven, mezelf nog zien klaar te maken, ontbijten (wanneer dat lukt), de hond uitlaten, tijdig de deur uit zijn om Mattéo aan de crèche af te zetten en zelf op tijd op het werk te komen. Of kortgezegd DE OCHTENDRUSH.

Maar dat is allemaal nog niet het ergste…

Wanneer je vermoeid terugkomt van een zware werkdag mag je je weer haasten, want oh ja! jij bent natuurlijk diegene die je kindje TIJDIG moet afhalen. Pas op, ik ben altijd superblij als ik Mattéo eindelijk mag gaan afhalen maar dat betekent ook dat het weer tijd is voor de AVONDRUSH.

De avondrush

Thuiskomen, de hond uitlaten en geloof mij dat is moeilijk met een 19 maander die de hond steeds wilt vasthouden maar dat eigenlijk nog niet goed kan, een zwangere buik die me sowieso al uit evenwicht houdt (terwijl ik iedereen op het ‘rechte pad’ probeer te houden) en een hond die aan de leiband trekt want voor haar moet alles sneller gaan.
Ik hoop op zo een momenten niet te veel volk op mijn pad te kruisen want ik voel me al snel één of ander marginaal ding die haar kroost uitlaat.

Wanneer we goed en wel binnen zijn geraakt, want daar heeft Mattéo vaak niet veel zin in, kan ik aan het eten beginnen. Maar eerst moet ik creatief zijn, Mattéo die laat mij niet zomaar mijn dingetje doen. Wat het beste werkt is hem in mijn armen pakken en samen in de potten roeren, alleen is dat in de praktijk niet zo handig tenzij ik vol saus wil hangen en in mijn huidige toestand met harde buiken op de zetel wil eindigen.

In zijn stoel dan maar. Boterham? NEEN! Koekje…? Na 1 hapje, NEEN! Uiteindelijk eindig ik met kaas tegenwoordig, dat gaat zeer vlot binnen. Hoe straffer die kaas hoe liever. Wanneer ik niet klaar ben met mijn eten moet ik naar de allerlaatste oplossing grijpen. De makkelijkste oplossing maar ook die waar ik liever niet mee zou beginnen, de IPAD. Filmpje kijken en hij is braaf. Bumba? NEEN! Hoewel hij systematisch naar Bumba vraagt als hij de tablet ziet bedoelt Mattéo eigenlijk gewoon dat hij een filmpje wil zien. Maar Bumba dat wil hij niet meer zien. Hij kijkt liever naar echte verhalen. Zijn favoriet? ‘Lolly Lolbroek’ en ‘Masha et Michka’ of ‘Masha en de beer’ in het Nederlands. Een aanrader trouwens! Op die manier hou ik mijn zoon dus even zoet als we alleen thuis zijn. Als we dan eindelijk samen gegeten hebben (nog zo één van Mattéo’s favoriete activiteiten, maar alleen wat in ons bord ligt, probeer niet met iets anders af te komen) is het tijd om nog even samen te spelen.

Voor het slapengaan

“Ik ben gek op mijn kind, stapelverliefd! Maar wanneer hij dan eindelijk in bed ligt na zo een dag en het muisstil is in huis, dan pas voel ik alsof ik een loodzware rugzak van me afzwier die ik al een hele dag op mijn rug draag.”

Voor het slapengaan wordt Mattéo nog eens ververst en doe ik zijn pyjama aan. Net zoals ’s morgens verloopt dit nooit zonder scenes, een waar gevecht. Daarna krijgt hij zijn flesje en na zijn flesje hou ik hem nog even rustig bezig met een boekje of iets anders alvorens hij zijn bedje in gaat. Dat avondritueeltje verloopt heel vlot na het verversen, met nadruk op ‘NA’. Hij wordt rustig van zijn flesje en gaat ook met plezier slapen.

Ik ben gek op mijn kind, stapelverliefd! Maar wanneer hij dan eindelijk in bed ligt na zo een dag en het muisstil is in huis, dan pas voel ik alsof ik een loodzware rugzak van me afzwier die ik al een hele dag op mijn rug draag. Om daarna weer te beseffen dat ik die keuken nog moet opruimen, de vaatwas moet uithalen en misschien ook nog best een machine insteek en wat strijk inhaal. Wanneer ik eindelijk in mijn bedje kruip, hoop ik vaak heel hard dat Mattéo een goede nacht heeft… want daarenboven nog meermaals opstaan, dat zou pas moordend zijn.

Ode aan mijn man

Ja, ik vind ze zwaar die dagen alleen met mijn kind. Hoe hard ik ook geniet van die momentjes tussen ons. Het is op zo een dagen dat ik besef hoe blij ik ben dat ik een man heb om me te helpen waar nodig. Wij verdelen de taken in huis en dat verschil, dat voel je! Dat hij af en toe weg van huis is dat doet hij ook niet voor zijn plezier maar wel voor zijn gezin.

Chapeau dus voor al die alleenstaande mama’s! Ik heb immens veel respect voor jullie. Jullie hebben wel één groot voordeel, het zijn alleen jullie kinderen die voor rommel in huis kunnen zorgen. Geen man die zijn kousen, vuile kleren of andere zaken laat rondslingeren ;-). Wil je nog meer gemoedsrust? Lees dan de ergernissen die vrouwen hebben tov. hun man.


Ben jij een alleenstaande mama of ben je ook geregeld alleen thuis met de kids? Hoe ervaar jij dat?


 

2 thoughts on “Ode aan de alleenstaande moeder

  1. Tja Gaelle…
    Liefde geeft sterkte!
    Je weet dat ik alleenstaande moeder ben van Mika (sinds ze 10 maanden oud was). Voeg hiertoe een verhuis Amerika-Belgie-Amerika. Alles is mogelijk!
    Je zou verbaasd staan van jouw eigen sterkte!
    Mijn favorieten logo/commercial: Nike’s “Just Do It”

    Deze blog valt me zeer in smaak en ik dank je voor de attentie!

    1. Jij bent dan ook een supersterke vrouw! Altijd al geweten. Je doet het zo goed. En inderdaad we kunnen altijd steeds meer dan we zelf denken. Xxx

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.