Mama, Opvoeden

Help! Mijn kind is lastig

Help! Mijn kind is lastig als ik in de buurt ben. Nog erger als hij alleen met mij is.

Mattéo, mijn zoontje van 14 maand weet nu al perfect hoe hij mijn grenzen moet aftasten. Hij weet nu al hoe hij mijn geduld op de proef moet stellen en hij vindt het grappig als ik dat geduld dan ook even verlies. Daar zit hij dan, naar mij te staren, met een grijns op zijn gezicht en die genieperige deugnieten oogjes. Hij weet heel goed dat hij weer iets deed dat niet mocht, maar hij is fier, ontzettend fier op de reactie die hij net teweegbracht. En ik? Ik voel me weer eens schuldig. Een schuldgevoel tegenover mijn kind dat alleen mama’s kunnen begrijpen. Schuldig omdat ik mijn geduld verloor, omdat ik mijn stem heb opgehoffen en ik dus een teken van zwakheid heb geuit naar mijn kind. Ik weet verdomd goed dat het niets uithaalt om te roepen, dat maakt het alleen maar erger.

Die zondagochtend…

Afgelopen zondag was het weer zo ver. Niets was goed. Het begon al toen ik ’s ochtends zijn pamper wou verversen. Een pamper waar hij de hele nacht ‘total loss’ in is gegaan… als je begrijpt wat ik bedoel ;-). Mijnheertje had besloten dat hij niet op de verzorgingstafel zou blijven liggen. Mijn ontelbare pogingen om hem af te leiden maakten hem nog razender. Hij had mij door! “Wat? Jij geeft me een tractor omdat je denkt dat je zo mijn pamper kan verversen? Weet je wat ik daarmee doe? Hier, de grond op!” …en… SMIJT! De tractor ging met volle kracht de grond op. Net als alle andere zaken die ik hem had aangereikt, in de hoop dat…
Er zat niets anders op dan hem met dwang te verversen. Ik moest al mijn krachten bundelen om hem in toom te houden. Alsof het nog niet moeilijk genoeg was om ervoor te zorgen dat hij niet op de grond zou vallen terwijl ik hem een nieuwe pamper probeer aan te smeren, vond mijnheer het ook nog eens fijn om zijn handen in de kaka te steken. Aaaaarghhh!

Toen het mij eindelijk gelukt was om die pamper aan te krijgen (niet zoals gewenst, want die pamper zat hier en daar wat scheef, wat had je gedacht!) was het tijd voor zijn kleren. De moed zakte me in de schoenen! Hij heeft een dik halfuur (of was het een uur?) in zijn pamper rondgekropen. Zo fier als een gieter. Toen ik een dik halfuur later weer wat moed bij elkaar had geraapt besloot ik ‘het aankleden’ weer een kans te geven. Het ging ongeveer even vlot als met de pamper.

Maar dat was die zondagochtend, de ochtend dat de papa op zijn fiets zat en wij (Mattéo en ik) dus uiteraard alleen thuis waren, niet het enige probleem. Niets was goed voor mijnheertje.
Ik zette hem neer bij zijn speelgoed = geween
Ik ging erbij zitten, hij wou vast wel samen spelen = nog steeds geween
Ik pakte hem op maar besloot samen met hem in de zetel te gaan zitten = geween
Ik zette hem weer op de grond omdat het nu wel welletjes geweest was = getier!
Het enige wat toen hielp was samen rondlopen…

En daar heb je die twijfels weer

Ik begon mezelf in vraag te stellen. Bij de papa doet hij dat allemaal niet. Daar lijkt hij altijd braaf of snel gekalmeerd. Ook in de crèche en bij mijn ouders moet ik horen dat hij flink is en goed zelfstandig kan spelen. Wat doe ik toch verkeerd? Ben ik veel te zwak naar hem toe? Moet ik hem al kordater opvoeden? Ben ik zo een slechte moeder?

Hulp is onderweg

Ik ben die ochtend bijna in tranen uitgebarsten omdat het echt niet ging. Ik moet toegeven dat het wel de ergste ochtend was die ik ooit al gehad had. Misschien zag hij wel nog steeds af van het ziek zijn? Hij was begin van die week ziek geworden (valse kroep) en kampte toen nog met een felle hoest. Omdat ik het even niet meer wist deed ik beroep op mijn augustusmama’s. Ik noem ze mijn augustusmama’s, een groepje mama’s die elkaar via een forum leerden kennen toen we allemaal voor augustus 2016 uitgerekend leken te zijn. Al van bij het begin konden we bij elkaar terecht voor steun, advies en met de stomste vragen. Ze kwamen trouwens ook aan bod in mijn artikel: mijn niet alledaagse tips aan zwangere vrouwen.

Wat ben ik blij dat ik daar even mijn hart luchtte over die zondagochtend. Want ik kreeg van hun het beste antwoord, een antwoord dat je op zo een moment gewoon wil horen.

Herken je jezelf in deze situatie en ben je ook benieuwd waarom jouw kind lastiger is bij jezelf dan ‘op een ander’? Hier is het antwoord:

Een kind heeft een hechtingsfiguur (meestal de mama), bij niemand anders voelen ze zich zo veilig om hun grenzen af te tasten, emoties en frustraties te uiten. Dit is hun manier om hun te ontladen. Dit doen ze dus enkel en alleen maar omdat ze zich bij jou, hun hechtingsfiguur, op hun gemak voelen. Heel vervelend soms! Maar geef toe? Hoe hartverwarmend is het om te weten dat jij eigenlijk hun troost en toeverlaat bent en ook wel een beetje hun plaspaal (maar kom, dat neem ik er wel bij).

Smelt! Doe maar lekker lastig Mattéo, mama ziet je ook graag 😉

4 thoughts on “Help! Mijn kind is lastig

  1. Eindelijk nog eens een momentje gevonden om een artikel te lezen uit je blog! (Dit omdat ik 2u langer moest werken en daar bovenop mijn trein vertaging heeft voordat ik nog mijn boodschappen mag afhalen, Flo moet ophalen, tanken en couscous moet klaarmaken lol! (…Als dat nog lukt)
    Ik was heel erg benieuwd naar de tip en hooo ik smelt! Hihi, als het zo ver is, zal ik me er proberen aan te herinneren als geruststelling (na de tranen weliswaar, want o ja die zullen er zonder twijfel ook zijn)
    😉
    Xxx

    1. Amai! Zo te lezen ken je er ook iets van, van die mama avond-rush ? niet altijd makkelijk he om alles te combineren. Zeker aan dit artikel denken als het ooit zover komt ? Mij helpt het nu echt om te relativeren ❤

  2. Zooooo herkenbaar… ik ben ook een “augustus 2016” mama en mijn zoon zit sinds een paar dagen echt wel in een “hysterische fase”. Ik weet soms echt niet waar ik goe mee doe… Negeren, net aandacht geven en troosten… Mijn dochter had dit precies niet zo hard (of ik heb het verdrongen ?)…

    1. Oh leuk dat onze zoontjes even oud zijn! Niet gemakkelijk he die fase… Ik denk wel dat we zulke zaken snel vergeten (gelukkig maar). We verbannen dat uit ons geheugen 😉

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.