Ondertussen maakt Maxime al meer dan 2 maand deel uit van ons gezin. Laten we er nog eens een cliché tegenaan smijten, het lijkt alsof het nooit anders geweest is en we zouden hem nu al niet meer kunnen missen.

Een broertje voor Mattéo. Zelfs Mattéo lijkt precies nooit iets anders gekend te hebben. Hij kijkt verliefd naar zijn broertje, is er dol op, wil hem continu pakken en hij is dan ook de eerste die steeds een goedemorgen en goedenacht zoen krijgt. Mag ik jaloers zijn op mijn eigen kind? *grapje*

Maar mijn bevallingsverhaal dus… een verhaal waar veel mensen onder jullie op zaten te wachten. Want ja, ik kreeg geregeld de vraag naar die tweede bevalling. Mag ik jullie geruststellen? Er is dus echt nog hoop! Een tweede bevalling kan veel vlotter verlopen.

Na een eerste horrorbevalling wou ik het deze keer helemaal anders aanpakken. Hoewel heel wat mensen (ja ook de gynaecoloog) je proberen gerust te stellen met de woorden; “de doorgang werd al gemaakt, een tweede bevalling verloopt vlotter”. Toch had ik een beetje stress. Hoelang zal het deze keer duren? Ga ik natuurlijk kunnen bevallen? Zal ik die epidurale achterwege kunnen laten zoals ik dat zo graag wou?

Maar toen dacht ik, we zien wel! Hij zal er kost wat kost ooit uit moeten (en liefst niet overtijd zoals de eerste keer). Ik kon het dus beter anders aanpakken deze keer. Ik nam me voor om rustiger te zijn tijdens de bevalling, om de weeën deze keer in de douche op te vangen in plaats van in bad (ik merkte de vorige keer dat een bad geen effect had op mij). Het boek ‘Als bevallen spannend is’ heeft me enorm geholpen om de weeën in alle rust op te vangen.

Mijn bevallingsverhaal

Ik was 39 weken en 3 dagen, ik had die ochtend een afspraak in het ziekenhuis om aan de monitor te hangen. Standaardprocedure hier in het ziekenhuis, eens 39 weken. Ik merkte deze keer wat meer regelmatig terugkerende activiteit op de monitor. Echte weeën kon ik het niet noemen, maar ik zag regelmaat. Volgens de vroedvrouw wou dit nog niets zeggen en ze kon natuurlijk gelijk hebben.

Mijn gynaecologe kwam even langs en vroeg of ze eens moest voelen of er al opening was. Enkele weken daarvoor was er 1 cm opening, deze keer voelde ze al 3 centimeter. Altijd leuk om te horen dat er vooruitgang is, hoewel die centimeters echt niets willen zeggen. Bij Mattéo liep ik lang met enkele centimeters rond en kwam ik zelfs binnen met 6 cm… maar dat heeft de bevalling er niet vlotter op gemaakt.

Na haar ‘niet zo zachthandige’ controle liep ik wat ongemakkelijk. Ik kreeg krampjes in de onderbuik en dat onderzoek voelde nu echt niet prettig aan. Zou ze daar iets te hard haar best hebben gedaan om mij niet overtijd te laten gaan?

Eens thuis aangekomen wist ik soms geen blijf met mezelf. Dit voelde echt niet prettig! Ik had met een vriendin afgesproken om te gaan lunchen. ‘Bad timing’ dacht ik bij mezelf… ik voelde me eerlijk gezegd niet op en top om een happy lunch mee te pikken. Maar afzeggen wou ik ook niet. Ze was waarschijnlijk al onderweg en het was al veeeeel te lang geleden dat we eindelijk een datum vonden om elkaar nog eens te zien. Ik twijfelde wel of we buitenshuis of snel hier thuis samen iets zouden eten. Ze zou dat sowieso wel begrijpen. Ok, ik besloot om toch buitenshuis te gaan. Die krampen zullen wel overgaan en we besloten toch in de buurt te blijven. Een gezellige lunchplek hier in mijn dorpje.

Tijdens de lunch vertelde ik haar nog dat wat ik voelde niet echt ‘ok’ was. Die krampen kwamen iets te regelmatig naar mijn goesting. We hadden net gedaan met eten en hadden beiden wel nog trek in een dessertje. Op het moment dat we wouden overgaan tot het bestellen van dat heerlijk dessertje voel ik plots een warme straal ‘down there’ vloeien. *Woeps* “ik denk dat mijn water net gebroken is” vertel ik haar. “Wat???” was haar reactie gevolgd door een ‘big smile’ en mega euforische zin “zo leuk! Ik ben de eerste die hiervan weet en ik was erbij als het begon”.

Ik durfde niet recht te staan, schrik dat iemand anders iets zou merken, dat mijn stoel nat zou zijn of dat ik een mega vochtspoor zou achterlaten onderweg naar de auto. Mijn vriendin gaf me haar zakdoeken en ik propte een volledig pakje zakdoekjes in mijn onderbroek op restaurant (echt gebeurd! Hoe ik dat discreet voor elkaar kreeg? Geen idee!). Ik belde mijn man (die was gelukkig thuis), dat het zover was en dat hij zijn broer moest bellen zodat die op Mattéo kon passen.

Mijn vriendin had gelukkig een handdoek in haar auto liggen. De enige moment dat ik dankbaar was dat het zo een snikhete zomer was en mijn vriendin met haar leren zetels dus altijd een handdoek bij had zodat ze haar poep aan de lederen zetels niet zou verbranden.

Eens thuis aangekomen begon ik mijn valies verder vertrekkensklaar te maken. De laatste spullen moest ik bij elkaar zoeken. We moesten binnen het uur in het ziekenhuis zijn, gezien ik aan de baxter moest met een antibioticakuur (ik testte positief op de streptokokken wisser). Ik schrok ervan hoe rustig ik erbij bleef.

Aangekomen in het ziekenhuis

15u30

Omstreeks 15u30 kwamen we toe op de materniteit. We zaten recht in een shiftwissel (dat merkte ik later op) gezien ze ons nog even op de gang lieten wachten. Geen haast daar, ze zagen vast aan mijn gezicht dat ik het nog uren aankon op die manier. Even later mocht ik me in de verloskamer installeren. Voor we vertrokken had ik een mega maandverband in mijn slipje gestoken. Of zeg maar incontinentieverband… de dikste van de dikste, de Rolls Royce van de maandverbanden. Wie al bevallen is weet heel goed waarom je deze in huis haalt.

De vroedvrouw stelde me enkele vragen. Ze leek helemaal niet te twijfelen aan mijn ‘vruchtwaterverlies’ verhaal. Geen testje of niks, een simpele blik op mijn maandverband en ze wist voldoende. Ik werd eerst aan de monitor geïnstalleerd om de activiteit (weeën en hartslag) te checken. Een inwendig onderzoek kreeg ik pas een uur later. Ik zat op 5 cm, 2 cm meer dan wanneer de gynaecoloog deze ochtend haar iets te bruusk onderzoekje deed.

18u

De weeën werden langzaam maar zeker voelbaarder. De eerste weeën kon ik perfect eerst in bed en vervolgens op de bal opvangen, maar rond 18u werden deze steeds heviger en besloot ik in de douche te gaan. Daar kwam ik in de mate van het mogelijke volledig tot rust. ik was volledig in mezelf gekeerd en probeerde zo goed ik kon die weeën op mij te laten afkomen zodat die hun werk konden doen. Op een gegeven moment kreeg ik een drukkend gevoel en besloot ik samen met de vroedvrouw terug naar mijn bed te keren omdat het nu wel heel snel zou kunnen gaan.

19u30

De vroedvrouw controleerde nogmaals mijn ontsluiting. 7 à 8 cm… ik baalde even. Ik had de indruk dat ik al persweeën had en dacht dus al veel verder te zijn. Ze stelde me gerust en zei dat het wel goed vooruit ging. Ze vroeg of ik terug in de douche wou maar ik zag het niet meer zitten om me te verzetten, dat kon ik niet meer… alles deed zeer en me verplaatsen zag ik dus echt niet meer zitten. Laat me maar lekker hier liggen.

Tot nu toe leek ik het allemaal aan te kunnen, maar daar was mijn dipje. Dit doet pijn! Dat was het moment dat ik tegen de vroedvrouw zei “Nu zou ik wel een epidurale kunnen gebruiken” maar tegelijkertijd ook dacht van, daar moeten ze nu niet meer mee afkomen. “Dat is nu te laat, je bent er bijna” waren haar woorden. De kleine sadist in mij dacht “oef! gelukkig maar”. Ik verzamelde na dat dipje terug al mijn krachten bij elkaar, keerde terug in mijn cocon en probeerde mij zo goed als ik kon te ontspannen. Daar slaagde ik zo goed in dat ik me tussen elke wee in een soort van roes voelde gaan. Ik was weg van de wereld en achteraf gezien vind ik het fantastisch wat je met je lichaam kan doen.

Een half uur later ging alles plots heel snel. De vroedvrouw controleerde nogmaals en voelde enkel nog maar een klein boordje. Ik was klaar om te persen, ze vreesde zelf dat de gynaecoloog er niet tijdig zou geraken. Ze belde na de gynaecoloog dus ook haar collega op met de woorden “kan je je klaar houden, ik vrees dat de dokter hier niet tijdig geraakt en dat ik jouw hulp zal nodig hebben”. Vervolgens waarschuwde ze ook mijn man dat ze mogelijks ook op hem beroep zal moeten doen. Het zweet stond heb op het voorhoofd.

Ze bracht alles in gereedheid om te persen en het echte werk kon beginnen. Een kwartier later was de gynaecoloog er toch. Ik kreeg een enorm branderig gevoel, ik kon de pijn niet meer uitstaan, maar ik moest. Omdat de passage wat nipt was werd de hulp van mijn man uiteindelijk toch ingeschakeld. Mijn man en de vroedvrouw trokken elk aan een been. Ze moesten mijn benen zo hoog mogelijk optrekken zodat ik makkelijker kon persen. Al mijn krachten bundelde ik bij elkaar om dat brokje liefde uit mij te krijgen.

De gynaecoloog vroeg om te kijken, want daar was zijn hoofdje. Heel vreemd vond ik dat om zijn hoofdje uit mijn lichaam te zien komen. Iets wat ik bij Matteo niet heb meegemaakt. Matteo kwam met de zuignap en met heel veel moeite, daar zal het dus aan gelegen hebben. “Neem hem maar aan!” riep de gynaecoloog plots. Ik durfde precies niet goed. aarzelend nam ik mijn zoontje aan.

20u34

Daar was je dan. Ik kreeg een 3,850kg warme, glibberige en bebloede baby op mij. En ineens heb je dat magisch gevoel weer. Een verlossend gevoel, een overwinningsgevoel dat gepaard gaat met een trotsheid die je nog nooit eerder voelde (tenzij je al eens bevallen bent), een gevoel alsof je ineens naar adem moet happen omdat je aan het verdrinken bent in nieuwe liefde. Een gevoel van dankbaarheid, dankbaar voor dit prachtig en gezond gezin.

En dan kijk je trots naar je man, met wie je weer zo een perfect wondertje gemaakt hebt en ben je plots verliefd als nooit tevoren.

Ik zou dit verhaal onromantisch kunnen afsluiten, door te praten over de nageboorte en de f**king naweeën die bij een tweede kindje megaveel zeer doen. Maar dat ga ik niet doen. Ik ga afsluiten met het cliché der clichés. De pijn, die ben ik nu al vergeten.

Mag ik echt geen derde kindje schat?