Geen categorie, Mama

Mijn mama bloopers

‘Vuurrood’. De kleur die mijn wangen soms aannemen als ik de zoveelste flater sla. In mijn prille mama bestaan heb ik al wat blunders geslagen. Ik noem ze mijn mama bloopers. Zo vertelde ik onlangs mijn ‘Maxi-Cosi avontuur’ aan een collega… ze kwam niet bij van het lachen. Achteraf gezien is dat allemaal wel grappig, maar ik kan u garanderen dat mijnen tikker op dat moment in overdrive ging.

Mijn mama bloopers op een rijtje


Borstvoedende mama

Iedere zwangere vrouw weet dat er niets zaliger is dan uw bh uit te smijten bij thuiskomst. Dat ding dat zit gewoon verschrikkelijk slecht met die GIGA borsten. Maar ik ervaarde gewoon net hetzelfde toen ik borstvoeding gaf. En dus besloot ik om geen BH aan te doen. Ik had wel één klein dingetje over het hoofd gezien… als je borstvoeding geeft dan lekken, lees spuiten, die borsten wel eens (ja I know… niet echt sexy). Ik ben naar boven gespurt om snel die bh terug aan te doen en foefelde meteen ook dubbele borstkompressen in diezelfde bh om kringen op mijn nieuwe t-shirt te vermijden. ‘En dan nu mijn melksporen uitkuisen’ dacht ik nog. Tot ik beneden aankwam en merkte dat de hond mijn melkje best wist te appreciëren… daar stond ze dan… de melkdruppels op te likken.

Het Maxi-Cosi avontuur
Zoals vele andere avonden was het deze avond niet anders. Na mijn werk ging ik Mattéo ophalen in de crèche. Hij zat toen nog in de Maxi-Cosi en wij hebben daarvoor een gemakkelijk family-fix systeem dat je vastklikt in de Isofix. Op die manier hoef je niet te sukkelen met die gordels. Ik klik Mattéo met zijn Maxi-Cosi dus vast in zijn familyfix, en hup, weg zijn wij. Wanneer we bijna thuis zijn en ik mijn laatste bocht neem gaat het mis. Ik hoor een raar geluid op de achterbank. Ik draai me onmiddellijk om en kijk richting de plaats waar ‘Mattéo’s’ Maxi-Cosi zou moeten zijn… geen Maxi-Cosi meer te zien! WAT?! Ik kijk snel op de andere passagiersstoel en daar ligt Mattéo in zijn omgekantelde Maxi-Cosi. Horror! Ik heb de auto opzij gezwierd en ben vliegensvlug naar hem toegelopen. In die paar seconden speelde er zich zotte taferelen af in mijn hoofd; ‘wat als hij met zijn hoofd ergens tegen gestoten is?’, ‘Ik hoor hem niet huilen… wat als hij niet meer reageert?’. Wanneer ik de deur opendeed en ik bezorgd naar hem keek ontdekte ik Mattéo met een grijns op zijn gezicht en luidop grinnikend. Hij leek wel een tiener die net uit de meest gedurfde Walibi attractie stapte. Moest hij kunnen spreken, dan ben ik zeker dat de volgende woorden uit zijn mond waren gekomen “wauw, te vet mama!”.

Ik kan u verzekeren dat ik de controlelichtjes wel 3x heb gecheckt de volgende keer dat ik Mattéo in de familyfix klikte. Gelukkig werken die gordels van de Maxi-cosi wel goed!

Samen gezellig badderen
Ik zou gezellig in bad gaan samen met Mattéo, ontspannend en altijd leuk zo met twee. Er verscheen plots een soort van alg in mijn linkerooghoek. Een seconde later kijk ik verschrikt terug naar die zogezegde ‘alg’ die in mijn proper en fris bad ligt te drijven. Ik kijk rond en zie meerdere van die bizarre dingen drijven. Een alg? Niks van! Mattéo vond het nodig om even zijn behoefte in ons bad te doen. Dag sfeer! Ik ben nog nooit zo snel uit dat bad gesprongen.

Zwangerschapsdementie
Ik was nog met zwangerschapsverlof toen dit gebeurde. Ik steek het op een acuut slaaptekort of zwangerschapsdementie zoals ze dat noemen, anders zou ik het mezelf nooit vergeven. Mattéo had een onrustwekkend hoestje, hij voelde zich duidelijk niet lekker. Het was ook de eerste keer dat ik hem zo zag, ik moest dus een afspraak inplannen met de pediater. Ik bel naar het ziekenhuis en krijg de assistente aan de lijn. Eens ik mijn uitleg heb gedaan vraagt ze achter de volledige naam van mijn kind en zijn geboortedatum. “Mattéo Mettepenningen, 15 augustus…” er ontstaat een kleine aarzeling in mijn stem… “2015” vul ik aan. Ik hoor de assistente tokkelen op haar computer, op zoek naar Mattéo tussen haar patiënten fiches. Het duurt me iets te lang en ik begin zelf te twijfelen… ‘2015’… klopt dat wel? Welk jaar zijn we nu? *shit!*. Hoe is dat nu mogelijk dat ik twijfel aan het geboortejaar van mijn kind?!?. Ondertussen hoor ik de assistente zeggen dat ze Mattéo niet kan terugvinden in het systeem. “Bent u zeker van zijn geboortedatum?” vraagt ze nog. Waarop ze meteen verdergaat “Werd hij onlangs 1 jaar?”. Ok… toen werd alles duidelijk… ik kon terug connectie maken met planeet aarde. “Nee hoor! Hij is nog maar 4 maand… Mijn excuses!!! 2016! 2016 is zijn geboortejaar!”. VUURROOD! Gelukkig kon ze de kleur van mijn wangen niet waarnemen door die telefoon.

Verstrooide mama
De laatste dagen waren best vermoeiend geweest. Mijn man was die periode voor de zoveelste keer in het buitenland voor zaken. Mattéo sliep slecht, dus ik ook. Gelukkig kwam mijn man die avond thuis! Hij moest eerst nog even bij zijn broer langsgaan om hem met iets te helpen. Mattéo lag al te slapen maar ik besloot om zijn avondflesje klaar te zetten. Dat was nog de periode dat ik hem een flesje gaf voor ik ging slapen in de hoop dat hij dan wat langer zou doorslapen. Wanneer ik naar de pot met zijn melkpoeder greep merkte ik al snel dat ik met een lege doos niet ver ging geraken. ‘Geen probleem’ dacht ik toen nog. ‘Er staat altijd een reservedoos in de berging!’ maar ook daar was geen melkpoeder meer te bespeuren. ‘Wat nu?’. Ik had echt schrik dat Mattéo zou wakker worden. Want eens hij wakker wordt van de honger dan kan je nooit snel genoeg met die fles aangelopen komen. Ik wou me dus niet inbeelden wat een scène het zou geweest zijn moest dit gebeurd zijn. Lichtjes in paniek belde ik mijn man op. Ik gaf hem de opdracht om zo snel mogelijk naar de apotheek van wacht te gaan voor wat melkpoeder. Het duurde nog een eeuwigheid in mijn ogen voor hij thuis kwam met die melk. Maar Mattéo is niet wakker geworden. Eind goed al goed dus…

Of toch niet, ‘bad karma’ achtervolgde ons want de dag erna had ik me overslapen. Mijn man stelde voor om Mattéo te gaan afzetten in de crèche zodat ik snel naar het werk kon rijden. Oef! ‘Lucky me!’. Halverwege belde mijn man me op. “Schat! We hebben een probleem”… “kijk eens achter jou?”. Wanneer ik achter mij keek ontdekte ik Mattéo’s Maxi-Cosi, exclusief baby natuurlijk. Die Maxi-Cosi bleef nooit achter in de auto, uitgezonderd de avond voordien dus. Terugrijden was geen optie! Gelukkig hadden we op zolder nog een ‘groep 1’ autostoel staan van mijn schoonbroer… Dat leverde nog een leuke foto op ook!

Mij kennende zullen er nog flaters volgen… maar als ik daar achteraf om kan lachen vind ik dat helemaal niet zo erg meer.

Wat is jullie grootste mama/papa flater? Laat me aub. niet geloven dat ik de enige ben die zulke dingen meemaak 😉

8 thoughts on “Mijn mama bloopers

  1. Ik heb een spiegel hangen in de auto om Mare in het oog te kunnen houden. Een keer ’s morgens kijk ik in de spiegel en zie ik Mare niet meer zitten. Ik schrik me rot, wil bijna remmen midden op de snelweg… tot Mare een dekentje naar beneden trekt en begint te lachen. Kiekeboe mama!

  2. hier toen ik mijn jongens in de fietskar zette om de oudste naar school te doen…ik was al halverwege toen ik merkte dat de fietskar nog thuis stond met men zoons er nog in…al een geluk zijn het twee hele brave jongens toen en bleven ze mooi wachten…sindsdien 2 keer nakijken dat ze er echt wel aan hong^^

  3. Hahaha! Leuk geschreven! En heel herkenbaar hoor ?. Ik stapte eens met Lis op de fiets en vond al dat ze zo ver voorover kon hangen. Bleek dat ik haar helemaal niet vastgemaakt had! Ooops. En die geboortedatum verwarring heb ik ook gehad hihi.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.