Mama

Leven in balans als jonge mama

Als jonge mama heb ik mijn leven nog niet echt in balans. Ben ik een slechte huisvrouw? Een slechte partner, vriendin, collega? Die vragen spoken al even door mijn hoofd. Ik word er ongelukkig van. De perfecte balans vinden tussen al die zaken lijkt me niet te lukken. Er is zoveel dat ik wil doen, zoveel dat ik wil bewijzen (niet alleen aan de buitenwereld maar ook aan mezelf) en ik slaag er maar niet in om daarin de perfectie te evenaren. Er moet wel steeds iets of iemand boeten, eender welke keuze ik maak.

Op zondagavond, wanneer mijn wondertje ligt te slapen en ik achterblijf in een huis dat lijkt alsof het net niet kon ontsnappen aan een tsunami… dan begin ik na te denken.

Sinds de geboorte van Mattéo staat ‘quality-time met het gezin’ standaard op n°1. Hij groeit enorm snel en ik wil geen moment missen. Dat zorgt er helaas voor dat andere zaken, die ik ook belangrijk vind, opzij geschoven worden. Afgelopen weekend nog… ik begon het weekend vol goede voornemens, had zoveel plannen. Ik zou mijn administratie bijwerken, de valiezen die daar al 2 weken liggen eindelijk opruimen, mijn belastingen invullen, mijn was en strijk bijwerken en natuurlijk ook heel hard genieten van mijn gezin. Dat laatste heb ik gedaan en daar heb ik geen spijt van. Maar geen enkel ander puntje uit bovenvermelde zaken kwam aan bod. Geen tijd? Te lui? Hoe het komt, daar heb ik niet echt een antwoord op. Maar ik kan je wel zeggen dat ik er niet echt gelukkig van word. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het zalig dat ik tijd doorbracht met mijn gezin en op dat moment was ik natuurlijk overgelukkig. Maar op zondagavond, wanneer mijn wondertje ligt te slapen en ik achterblijf in een huis dat lijkt alsof het net niet kon ontsnappen aan een tsunami… dan begin ik na te denken, dan voel ik mij te kort schieten, dan besef ik dat ik niet de ‘superwoman’ ben die ik zou willen zijn.

Een goede vrouw is in mijn ogen liefdevol, een luisterend oor, een hartsvriendin (en uiteraard ook een goede huisvrouw, maar daar heb ik het al over gehad 😉 ).

Het huishouden is één ding waar ik me vaak schuldig over voel, maar dan heb ik het nog niet gehad over een goede ‘vrouw’ zijn voor mijn partner. Een goede vrouw is in mijn ogen liefdevol, een luisterend oor, een hartsvriendin (en uiteraard ook een goede huisvrouw, maar daar heb ik het al over gehad 😉 ). Ook daarin lijk ik mezelf te verliezen, ook daar voel ik me schuldig over. Na een zware werkdag, het klaarmaken van een lekkere maaltijd en de zorg voor Mattéo ben ik vaak te moe om de juiste aandacht te hebben voor mijn partner. Ik kom soms bitsig over. Vaak heb ik de indruk dat er ook geen tijd meer is om samen een goed gesprek te hebben, om samen stil te staan over ‘ons’. Nu moet je weten dat ik diegene ben die steeds beweert dat ‘geen tijd hebben’ een excuus is dat anno 2017 maar al te gemakkelijk gebruikt wordt.

Ben ik dan een goede vriendin of collega? Ook hier is mijn antwoord niet bepaald positief. Mijn vriendinnen die bel ik niet meer zo vaak op. We spreken veel minder af omdat ik, toegegeven, mijn vrije tijd momenteel echt wel in Mattéo wil steken. Wanneer we afspreken ben ik vaak afwezig, mijn gedachten dwalen af of mijn geheugen laat mij in de steek in een diepgaand gesprek. Ik heb gelukkig vriendinnen die mij begrijpen, of ze zijn toch zo lief om alsof te doen dat ze mij begrijpen. En ik merk toch al een zekere verbetering op, er is dus hoop!

Maar wat is dan de juiste balans en hoe vind je die? Is het Überhaupt mogelijk om de perfecte mama, vrouw, huisvrouw, werknemer, vriendin en collega te zijn? Moet ik mezelf minder druk opleggen? Ben ik te veeleisend? Ben ik te streng voor mezelf?
Ik weiger om voldoening te halen uit het zinnetje ‘het is een fase, daar moet je door’. Ik ben dus nog steeds zoekende en ik zal dat blijven doen… Misschien typ ik binnenkort wel een artikel uit met DE oplossing, dat zou geweldig zijn! In tussentijd sta ik open voor tips. Misschien zijn er tussen mijn lezers wel
‘superwomen’ die me kunnen uitleggen hoe het moet?

Wordt vervolgd…

8 thoughts on “Leven in balans als jonge mama

  1. Ik vrees dat dat perfectie niet bestaat. Met of zonder kind. Het probleem is gewoon dat we alles willen. We willen teveel. En een leuke job met toffe collega’s en doorgroeimogelijkheden. Maar ook op tijd thuis zijn om je kind te gaan halen in de crèche. We willen vers en gezond koken, sporten, en een proper huis. We willen graag spelen en voorlezen met de kleintjes en een gezellig diepgaand gesprek met partnerlief over het heden, verleden en de toekomst. We gaan graag op restaurant, spreken graag af met vrienden (want ja, we willen ook een sociaal leven) en met vakantie. Maar er zijn helaas maar 24u in een dag. Ik denk dat het een kwestie van prioriteiten stellen is. Ook in heb die balans nog niet gevonden, maar ik heb ondertussen wel door dat ik niet alles kan hebben wat ik wil zonder dat daar een opoffering tegenover staat.

  2. Ooohja, heel herkenbaar hoor! Ik moet zeggen dat ik pas nadat Tuur 1,5 werd ik terug meer me-time nam, alléja, us-time! Het heeft ook echt lang geduurd eer ik en Bob terug waren zoals voorheen. Iets waar ik het bij nr. 2 niet zo lang bij wil laten, of dat zal lukken, dat is andere koek ?
    Ik kan nu veel makkelijker afscheid nemen van Tuur en er dan echt van genieten ook. En het ding is dat hij er ook echt van geniet om eens weg te zijn, des te groter dat de liefde is bij het weerzien! Ik kan me soms ook al minder schuldig voelen als ik hem eens wat later oppik in de crèche omdat ik nog snel iets wil doen dat zoveel makkelijker is zonder hem, zoals dat fucking huishouden bijvoorbeeld, ik haast me dan wel, maar op één of andere manier voel ik me er achteraf beter door.
    Maar ooooh wat voel ik me schuldig telkens hij weent als ik hem achterlaat in de crèche (en dat is bijna elke keer, hartverscheurend), maar ik denk dan: hij beleeft een leuke tijd daar, en het is goed om bij andere kindjes en begeleidsters te zijn. Ze leren ook zoveel van elkaar. En als hij me terugziet geeft hij mij de dikste knuffel ooit, zó leuk! Ik denk niet dat ik je veel tips kan geven, ik geloof ook niet in fases, maar eerder in groeiprocessen. Dat alsmaar makkelijker en doorzichtiger worden, ofzoiets…ik denk dat jullie het echt super goed doen en kijk er echt naar uit om jullie nog eens te zien op de babyborrel!
    Goed bezig met jouw blog trouwens, echt chapeau dat je dat er ook nog bijneemt!!

    1. Oh bedankt Charlotte! En leuk om te lezen dat ik niet de enige ben. Wat zijn we toch zwak ook he tegenover onze ukjes… hij moet hier ook maar zijn keel openzetten of mijn hart breekt al. Ik had me voorgenomen om zo geen moeder te worden. Mislukt! 🙂 Geniet nog van je zwangerschap en wat ben ik benieuwd om dat 2e wondertje te ontmoeten!

  3. Hoi Gaëlle , dat is bij mij nog zo en mijn spookje is al 8 jaar, dus nog eventjes geduld 🙂 ik voel me dikwijls ook schuldig als ik Elize in bedje leg en er zo weinig tijd heb voor gehad ,maar met een dikke knuffel van haar en als ze zegt dat ze me zo graag ziet kan ik er weer tegen aan !

    1. Vanaf het moment dat je mama bent is er precies zoveel waarover wij ons schuldig voelen. Ongelooflijk :). Ik heb veel respect voor jou. Hoe jij je zaak runt, met zoveel passie en liefde! En diezelfde passie en liefde zal Elize thuis ook voelen, dus ik ben ervan overtuigd dat jij een TOP mama bent voor Elize.

  4. Waar jij mij worstelt is een bekend fenomeen. Het komt omdat vrouwen zoveel tegelijk moeten. En dat kan nu eenmaal niet.

    Als het enigszins financieel kan, zou ik iemand inhuren voor het huishouden. Dan is dat in ieder geval een zorg minder voor je.

    En voel je vooral niet schuldig. Als ik het zo lees doe je je stinkende best!

    1. Hehe, bedankt! Het grappige is dat ik al een huishoudhulp heb. Maar die 4 uurtjes per week zijn helaas niet voldoende. Ik wil gewoon te veel en ga moeten leren loslaten. 😉

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.