Mama, Zwangerschap

Ik zal nooit een dochter hebben

Het is taboe, vele mensen horen het niet graag andere zitten er stiekem mee… maar ik heb nood om het van me af te schrijven. Ik schrijf het van me af, voor mezelf maar ook voor al die andere mama’s die er zich voor schamen, ik had een voorkeur.

Je leest het goed, ik had een voorkeur… wij hadden een voorkeur. Ik en mijn man zijn ondertussen bijna 15 jaar samen. 15 is ook de leeftijd waarop ik mijn man leerde kennen. We spraken al vroeg over onze toekomst. Eerst zouden we een huis kopen, dan zouden we trouwen en vervolgens zouden we kindjes maken. Twee kindjes leek ons een mooi aantal (hoewel ik nu wel heel graag 3 kindjes zou hebben maar dat ziet mijn man absoluut niet zitten).

Ik zag het zo voor mij: we zouden een jongen krijgen en hem daarna een klein zusje schenken. Onze namen lagen al vast, wij hadden een top 3 voor elk geslacht en die is zo goed als onveranderd gebleven.

Hoop op een meisje

Toen ik zwanger bleek van ons tweede kindje had ik niet echt een voorgevoel maar mijn zwangerschapssymptomen leken meer uitgesproken waardoor de hoop op dat meisje stiekem groeide. Het ging zelfs zo ver dat ik mezelf bijna had overtuigd dat het kindje in mijn buik een meisje was. En zo gingen die eerste weken voorbij.

Tijdens ons tweede bezoek aan de gynaecoloog gebeurde er iets waar we niet meteen op voorbereid waren. We zouden die dag de NIPT test afnemen en zouden het geslacht ten vroegste over 2 weken te horen krijgen. Ik was 12 weken ver en dat is vaak te vroeg om met zekerheid het geslacht te weten te komen. Alleen besloot onze kleine naturist er anders over. Hij presenteerde gewillig zijn “mooiste” kant aan ons. Geen geheimen meer, de blik op ieder gezicht sprak boekdelen… er bengelde wel degelijk iets tussen die mini beentjes van ons ukje. De gynaecoloog vroeg meteen: “ willen jullie het geslacht kennen?”… En wij antwoorden in koor “ik denk dat we het al weten… dit is overduidelijk opnieuw een jongetje”. Ze lachte even en bevestigde ons vermoeden met de woorden “80% kans inderdaad”. Er was in mijn hoofd toch nog kans op een meisje, de NIPT test zou uitsluitsel geven maar diep vanbinnen wist ik het wel… ik was wel zeker van wat ik gezien had.

We vertrokken naar huis en ik was blij… blij dat ik geen al te grote teleurstelling voelde.

De teleurstelling en een knagend schuldgevoel

“Het voelde als rouwen om het meisje dat ik nooit zal hebben.”

De dag erna sloeg mijn blijheid al om. Ik besefte dat het wel eens definitief zou kunnen zijn, dat ik nooit een dochter zal hebben en ik begon te wenen. Mijn man begreep het niet goed, hij besefte niet dat het zo diep zat maar hij troostte me zoals hij alleen dat kan. Hij had er zich al bij neergelegd en zag het volledig zitten met zijn twee zonen. De NIPT test bevestigde een dikke week later ons vermoeden, wij kregen een jongen. Ik heb het een plaats moeten geven. Het voelde als rouwen om het meisje dat ik nooit zal hebben. Het leek erop alsof iedereen rondom mij wel een meisje kreeg na die eerste jongen en dat deed zeer. Ik was jaloers en werd elke keer opnieuw geconfronteerd met de voor mij harde realiteit.

Waarom het zo een pijn (deed)?

Ik ben gewoon een meisje-meisje. Niet als het op mijn humor aankomt, want dan ben ik ‘one of the guys’ 😉 . Maar urenlang speelde ik als kind met mijn poppen en Barbies (allemaal meisjes toen). Ik kon me ontelbare uren bezighouden met hun haartjes en koos zorgvuldig hun kleertjes uit. Ik was altijd diegene waar de vriendinnen naartoe kwamen om hun haren te doen, hun te schminken. Mijn mama en ik gingen vaak samen shoppen, daar kon ik zo hard van genieten. Ik fantaseerde over die shopnamiddagjes en wellness momentjes met mijn eigen dochter. Nu besef ik dat ik nooit de haren van mijn dochter zal vlechten. Nooit zal ik veel te veel geld uitgeven aan rokjes, laqué schoentjes, strikjes, kniekousjes en mooie glitterspullen voor mijn dochter. Ik zal geen mama-dochter moment kennen, geen nagels lakken en ook nooit de typische gesprekken hebben die een dochter met haar mama voert.

Weet je waar ik ook aan denk? Als mijn zoon later de kans krijgt om papa te worden, zal ik automatisch minder betrokken worden bij die zwangerschap. Het is nu eenmaal de vrouw die zwanger is en die zwangerschap zal ze logischer wijze met haar mama delen. Of wanneer mijn zoon trouwt zou het wel eens goed kunnen dat ik niet mee mag om het kleed van de bruid te kiezen. De bruid staat op zo een dag vaak iets meer in de schijnwerpers. Dat laatste zijn allemaal speculaties en dat kan zeker anders aflopen. Ik krijg er misschien 2 fantastische schoondochters bij en dat kan veel aan de zaak veranderen. Maar momenteel schrijf ik gewoon even mijn gevoelens neer. En dat zijn zaken die door mijn hoofd spoken.

Vooraleer ik bakken van kritiek over mij krijg, als het niet al te laat is:

Ja, ik heb getwijfeld of ik dit artikel wel zou publiceren. Mensen zouden me wel eens verkeerd kunnen begrijpen. Ik zit trouwens met een schuldgevoel tov. de baby in mijn buik. Maar ik weet ook dat dit schuldgevoel nergens voor nodig is.

“Ons tweede zoontje zal liefde in overvloed krijgen en niets tekort komen.”

Weet dat ik enorm blij en dankbaar ben dat ik een tweede jongen mag verwachten. Een broertje voor Mattéo, dat is het mooiste wat ik mijn eerstgeborene kan schenken denk ik dan. Dat wezentje in mijn buik is nu al perfect voor mij, voor ons. Die zal liefde in overvloed krijgen en niets tekort komen. Ik kijk er enorm naar uit om ze samen te zien opgroeien, te zien ravotten,… en trek me op aan het feit dat mama’s vaak op handen gedragen worden door hun zonen. Alles zal ik er aan doen om een sterke band op te bouwen met die twee mannen van mij.

Aan de mama’s met een voorkeur

En nog even deze laatste woorden aan de mama’s die ook een voorkeur hadden en met dezelfde gevoelens sukkelden. Een voorkeur hebben is menselijk. Dit heeft niets te maken met ondankbaarheid. Het gaat hier puur om gevoelens die je niet kan onderdrukken maar deze nemen niets af aan het feit dat je gelukkig bent dat je zwanger bent, een gezond kind op de wereld kan zetten en dat je dat kind ook enorm graag gaat zien.

Mensen die reageren met: “Wees blij dat je kinderen kan krijgen” of “als het maar gezond is” hebben het mis. Tuurlijk ben je blij en dankbaar dat je kinderen kan krijgen. Het is onmenselijk en het moet een enorm gemis en verdriet zijn als je een grote kinderwens hebt die niet vervuld wordt en een gezond kind is zeker het allerbelangrijkste. Maar het één staat los van het andere. Blijf je dus niet schuldig voelen over die gevoelens!

En, weet je wat? Mij kennende zal ik het ook nooit anders meer willen eens ik al mijn mannen in huis heb.

Ik heb nu officieel een titel!!! I’m a BOYSMOM. Hoe cool is dat!


Hadden of hebben jullie een voorkeur? Hoe staan jullie hier tegenover?


50 thoughts on “Ik zal nooit een dochter hebben

  1. Zeker herkenbaar. Ik wilde zo graag een dochter. Had Ellie een jongen geweest, had ik ook teleurgesteld geweest. Doordat Ellie een meisje is, maakte het geslacht van baby 2 echt echt niets uit. Maar had ik twee jongens gehad, had ik dit kunnen schrijven! Maar dat maakt niet dat je je jongens minder graag ziet. Nu ben je een badass boysmom!

  2. Ik ben ook een boysmom 🙂 en het is echt super leuk twee jongen!! Maar ik moet toegeven dat ik ook net zoals jij graag een meisje wou voor dezelfde redenen.. ik heb wel nooit zo rechtuit durven antwoorden zoals jij omdat je idd vaak als antwoord krijgt “wees blij dat het gezond is,…” En daar was ik ook oprecht blij om. Twee gezonde jongens is iets waar ik super dankbaar voor ben. Hoewel het heel heel soms een beetje is ” ik wou ook een meisje ” 🙂 maar een derde zie ik niet zitten

      1. Hey mama’s.
        Elke word dat ik heb gelezen was precies uit mijn hart,uit mijn hoofd.
        Ik ben mama van 2 superjongens en nu na 10jaar ik heb nog eens poging gedaan om een meisje te krijgen.
        Maar ik was teleurgesteld toon gynaecoloog gezegd dat er komt nog een VOETBALLER.
        Ik voel mij schuldig tegen de baby die voelt alles.
        Na antal dagen was ik al bekomen met mijn hoofd.
        Maar tot nu dat doen zeer als iemand geeft commentaar over.
        SORRY BABY BOY!
        Ik ben blij om BOYSMOM te zijn.
        Grt.An

  3. Weet je. Ik wou het je eigenlijk nog vragen of je teleurgesteld was. (Omdat ik wist dat je heel graag een meisje wou.) Maar da’s een heel foute vraag hé. ? Alleszins: pietje of niet: sowieso wordt hij graag gezien. Dat weet ik nu al.

  4. Zo mooi en oprecht geschreven! Word er zelf een beetje emotioneel van!! Knap!!
    Ons eerste kleintje is een dochter en we hadden geen voorkeur maar stiekem toch blij dat het een meisje was. En bij een tweede zwangerschap zal die voorkeur er sowieso ook weer zijn… tis menselijk he! Maar daarom zie je ze niet minder graag eens ze er zijn! ?

  5. Mooi verwoord en heel herkenbaar voor vele mama’s. Ik wou doodgraag een zoon en het werd een dochter. En eigenlijk ben ik daar mega gelukkig mee. Wesley is enig kind, een zoon. Ik heb mijn schoonmama meegenomen voor mijn jurk te kiezen. En ook met de zs probeer ik haar zoveel mogelijk te betrekken. Je zonen gaan dan weer met hele andere verhalen naar je komen. En trouwens, met een dochter kan het ook echt grandioos mislopen. Dus dat zijn allemaal vele “wat als” verhalen. En ik ben er zeker van, jij gaat twee fantastische mannen grootbrengen waarvan ik blij zou zijn dat ze mijn schoonzoon zouden zijn!

    1. Awel, een schoondochter gelijk jij zou ik anders ook niet weigeren 🙂 Wat leuk dat je de schoonmoeder zoveel mogelijk probeert te betrekken!
      En btw. Zouden we trouwens geen gearrangeerd huwelijk inplannen 😉

  6. Zeer dapper van je en mooi neergepend! Dit heeft je zonder twijfel ergens helpen rouwen (hoewel ik stiekem hoop dat je ooit nog voor een derde gaat en dat het dan een meisje is 😉 zeg nooit nooit…).
    De getuigenissen hierboven spreken voor zich, je wordt gewoon een badass boysmom! ?

  7. begrijpelijk ik dacht bij mijn derde baby mischien nu een meisje had er zo op gehoopt maar bij echo was een jongen de tranen vloeide eigenlijk eerst van teleurstelling maar was moeilijke bevalling dus blij dat kylian gezond zie mijn zonen van 12 10 en 3 heel graag maar soms denk ik er ng aan veel succes

  8. Bij mij is het bijna andersom, ik had al een dochter en altijd gezegd dat ik alleen meisjes wou. Was dus dolgelukkig toen ik voor de 2de maal te horen kreeg dat we weer een meisje gingen krijgen. Ik was en ben dolgelukkig met onze 2meisjes en mijn man zeker ook alhoewel hij soms eens nood heeft aan een mannenavond met vrienden na hele dagen let 3vrouwen thuis te zitten ?

  9. Zo herkenbaar. Elk woord, elke letter… elk gevoel.
    Hier was ons droomde scenario jongen – meisje (-jongen?). Maar toen onze 2de ook een jongen bleek was dat eerlijk gezegd een harde noot om te kraken. Niet omdat het een jongetje was, wel omdat het geen meisje was. Uiteraard waren we 100% gelukkig met het idee van een tweede fantastische zoontje en hadden we voor dat eerste zoontje het liefst een broertje gehad. Maar wij hadden beiden 110% gelukkig geweest als het een meisje was. Wij hebben er ook echt even om ‘gerouwd’ en zaten ook met de belachelijke schuldgevoel. Wij kwamen er bovendien ook voor uit een lichte voorkeur te hebben, iets wat door veel mensen duidelijk niet geapprecieerd werd.
    Alsof het idd taboe is dat je graag beide geslachten wilt.
    Alle opmerkingen ten spijt, ik blijf eerlijk zijn. Juist omdat ik niet wil dat andere mama’s met zoiets blijven zitten. Ik ben zo gelukkig met je blogpost, je verwoordt het helemaal zoals het is. En weet je waar je ook gelijk in hebt: wanneer hij geboren wordt, had je het echt niet anders gewild en ben je tot over je oren verliefd.. met ergens diep vanbinnen een onbeantwoord verlangen dat volledig losstaat van je zoontjesgeluk ❤️

  10. Wij willen ook graag een dochter. Na de echo van 16 werken kregen we te horen dat onze droom uitkwam. We hadden snel en naam, dachten na over de inrichting van de kamer, geboortekaartje, … Op de 20 werken echo hoorden we dat het toch een jongen was. Er kwam een vreemd en triestig gevoel naar boven, het leek of ik een dochter verloren was. Verdriet dat je moet verbergen, want je wilt het geslacht geheim houden. Ondertussen een echte boysmom met twee stoere zonen van 2 en 4 jaar! Ik kan het me nu niet anders meer voorstellen, nee zelfs niet anders meer willen!
    Wat een schatten zijn het toch en ze hebben zoveel liefde!

    1. Een jongen geeft inderdaad immens veel liefde heb ik de indruk. Mattéo is zo’n knuffelaar. Het moet wel heel vreemd zijn als ze bij de echo een bepaald geslacht meegeven om daarna het omgekeerde te zeggen… Dit maakt het toch nog iets moeilijker te verwerken op het moment zelf.

  11. Heel herkenbaar! Ik wou ook zo graag een dochter en keek uit naar gezellige moeder/dochter koffie momentjes…
    maar ik ben nu gezegend met twee lieve knappe zoontjes. Koffie momentjes zal ik moeten reserveren om het later met mijn lieve nichtjes te doen! En ondertussen geniet ik toch volop van al die leuke ventjes in huis! Ik blijf de koningin in ons huis en het voelt perfect aan met mijn twee prinsjes ?

  12. Team blauw is een bijzonder team! Hippe en super sterke mama’s die met beide benen en 8 armen op de grond staan. 8 armen die de kleine deugnieten steeds bij elkaar houden en het loslopende grut terug naar mama s holletje roept. Het zijn mama’s die bruizen van de energie en keigoede goedgeklede boys afleveren op school. Team blauw is misschien even wennen maar het zijn vaak net wat sterkere powervrouwen!

  13. Zo herkenbaar, ik lees precies mijn gevoel en ervaring. Ben momenteel zwanger van ons 2 de spruit. We hebben al een pracht van een zoontje en ja hoor ik wou zo graag een meisje. Voor mij gevoel leek het ook wel zo dat het een meisje ging zijn maar het mocht zo niet zijn. Ik heb nooit een goede band met mijn mama gehad en ik zou er alles aan doen om dat wel te hebben met mijn dochter. Alleen is die dochter nu een zoon. Na het een tijdje te laten bezinken proud to be a boysmon!! Zie die kleien ukkepuk nu al zo graag .

  14. Had het er vandaag nog over met m’n collega,dat er een gesprek was geweest in onze koffieruimte dat er iemand zei van “ik had ook graag een meisje gehad”,en toen zeiden ze tegen me van jij gaat mss nog een kans hebben op een meisje,waarop ik zei Ewel ik heb echt geen voorkeur,ik ben super gelukkig met m’n boy hij is via ixci gekomen en ben echt dankbaar dat ik m’n knulletje in m’n leven heb,en als er een 2de komt en het is een boy dan ben ik ook een boysmom 😉 ik zou al blij zijn dat ik ooit gezegden ga mogen zijn met 2kids,is het een jongen of een meisje maakt me echt niet uit,maar kan je wel volgen is het feit dat dochters normaal meer delen met hun mama ivm zwangerschap,trouw… dus wie weet als er een 2de komt dat ik mss toch stiekem hoop op een meisje 😉
    *ter info ik heb wel 2weken mogen genieten van het gedacht dat onze jongen een meisje ging zijn,en dit was via de nip test 🙂 er was een atministratief foutje gebeurd,was even een knopje in m’n hoofd omdraaien,maar gelukkig was dit niet moeilijk ?

  15. Ik had geen voorkeur, niet bij de eerste en niet bij de tweede… aan allebei zag ik een heleboel mooie kanten (meisjesdingen doen met een meisje, meisjeskleertjes geven meer mogelijkheden, … anderzijds trekken jongens veel harder naar hun mama toe en blijven ze hun mama altijd trouw, …). Toen de eerste een jongen bleek vond ik het dus super, en toen de tweede ook een jongen bleek vond ik het ook prima. Eventjes wel wat gedachtes dat er dus nooit een meisje zou zijn en ik dus nooit zou weten of me dat evengoed zou afgaan, maar verdrietig was ik niet. En wat blijkt – ondanks dat ik een echt meisjemeisje was – vind ik het eigenlijk geweldig leuk om typische jongensavonturen te beleven met mijn zoontjes…

    Maar ik kan me best wel voorstellen dat iemand anders het daar wel moeilijk mee kan hebben… en dat is oke, dat verdriet mag er zijn. Net zoals ik het erg lastig vond (en soms nog vind) dat ik 2x een KS moest ondergaan terwijl ik zo graag vaginaal wou bevallen en dat dus nooit zal meemaken…

    Ik vind het een erg mooie post, eerlijk!

  16. Hier ook een boysmom. Ik had ook graag een dochter gehad. Ik was dus best ook teleurgesteld bij mijn tweede zoontje. Maar natuurlijk zie ik hem nu even graag en zou ik het niet anders meer willen. Ze hebben heel veel aan elkaar. Ik heb het een plaatsje moeten geven. Respect voor je blog!

  17. Wat een super eerlijke blog. Daar word ik nu eens warm van se… Ik denk dat de meesten wel zouden tekenen voor die koningswens we hadden altijd gezegd dat als dat niet mogelijk we liever 2 dochters zouden hebben… Dus toen mijn eerste dochter geboren was maakte het niet meer uit… Dacht ik…. Tot nummer 2 ook een meisje leek te zijn. Toch ook even mee geworsteld want ik had ondertussen al zo veel gehoord over die “mama-zoon ” band… Ondertussen is nummer 2 een super vertederende meisjesbaby van 10 weken oud en wat ben ik tot over-mijn-oren-verliefd op dat meiske… Mijn man wil ook geen derde meer, maar eerlijk … Ik zou zelf hopen op weer een meisje ;). Geniet nog van je zwangerschap!

  18. Ik denk dat iedereen een voorkeur heeft. Ik heb een zoontje en had het geluk dat dat ook was wat ik wilde. En moest het een meisje geweest zijn had die net zo veel liefde gekregen als mijn zoon nu krijgt, maar … ik had dat toch inderdaad even moeten plaatsen, daar ben ik zeker van. Ik ben geen meisje-meisje, maar ik snap wel wat je daar zegt over “moeder-dochter” momenten. Je zal inderdaad niet de zwangerschap van je dochter kunnen delen, maar je zal wel je zoon kunnen begeleiden in dat papa worden en in het steunen van zijn eventueel zwangere of oververmoeide borstvoedende vrouw. Serieus dat soort mannen zijn goud waard.

  19. Zo”n herkenbaar blogbericht!
    Ik ben momenteel zwanger van ons 2de (en laatste) kindje. De gyn zei ons op de 12-weken-echo dat het een jongetje is. Groot was mijn teleurstelling, ik kon het zelf niet wegsteken, weg was mijn hoop… Mijn vriend was keiblij met nog een jongetje, hij had daar voorkeur voor.
    Ik hoopte dat de NIPT een andere uitslag zou geven. Nog groter was mijn teleurstelling toen ik het resultaat zag. Ik kan mij er precies niet overzetten en ik voel mij zo schuldig t.o.v. dat klein wezentje in mijn buik.
    Deze zwangerschap voelt anders aan, bij mijn zoontje wist ik gewoon dat het een jongetje was (ook al had ik voorkeur voor een meisje), nu geeft mijn lichaam totaal andere signalen…
    Iedereen rondom mij krijgt precies meisjes.
    Ik hoop echt dat ik het ga kunnen plaatsen zodat ons 2de zoontje zich welkom voelt.
    Ik zou nu alleen maar hele dagen willen huilen.

  20. Ik begrijp je helemaal. Ik kom uit een familie met allemaal meisjes op 1 neef na en ergens dacht ik altijd dat ik ook enkel meisjes zou hebben. Ik kreeg 2 zoontjes… ik denk heel eerlijk dat als ik een meisje had gehad, we bij 2 kindjes waren gebleven, maar nu is er een nummer 3 van een paar maand oud en het werd een dochter. Ik voel me er wel schuldig over, maar pas nu voelt mijn gezin compleet. De jongens zijn dol op hun zusje en zij op hen. En ik zie ze alle 3 even graag!

  21. Zo herkenbaar en doet deugd dit te lezen. Nu pas op de blog gebotst omdat ik nu pas met hetzelfde worstel. Heb zoontje van 18 maand en binnen 2 weken verwachten we een tweeling, 2 jongetjes. Ik had zo gehoopt op een meisje maar is nu anders en moet er mij nog steeds mentaal op voorbereiden.
    Deze blog deed zoveel deugd!

    1. Ik snap je helemaal en begrijp je gevoel. Neem de tijd die nodig is. Je gaat je kinderen doodgraag zien dus neem je ook vooral niets kwalijk. Succes met de bevalling!!! Want nieuw leven is het mooiste wat er is.

    1. Ik bedoelde toen Bedankt!!

      Bevalling goed verlopen en ondertussen al 8 maand trotse mama van 3 jongens!
      En wat zie ik ze graag :)!

      Af en toe kan me het gevoel besluipen, als ik een mama zie met een meisje op de schoot een staartje aan het maken, dit ga ik nooit meemaken maar dan komt mijn oudste zich op mijn schoot murmelen voor aandacht en een kusje en is dat gevoel weg.
      Ik heb het kunnen plaatsen maar neemt niet weg dat het misschien altijd een klein gemisje zal zijn.

      1. Ooh proficiat! Hoe meer tijd er hier voorbij gaat hoe meer ik mij zelf nog met 3 jongens zou zien. Mijn man wil geen kindjes meer dus geen optie maar kom 🙂 Ik vind het echt nog iets hebben een mama met 3 jongens. Geniet ervan en geniet van de aandacht van die jongens van u voor hun mama. Het gemis naar dat meisje zal nooit echt verdwijnen, denk ik. Dat heb ik nu nog steeds. Maar ik vind het niet erg, dat mag er zijn… zolang het mijn leven niet bepaald heb ik er vrede mee. Heel veel geluk gewenst nog!

  22. Ik lees je verhaal nu als mama van een zoon van 3 en een zoon van 8 weken. Ik moet huilen bij het lezen van je verhaal, omdat ik elk woord herken. Mijn man wil geen kinderen meer, waardoor de kans klein is dat er ooit een 3e komt laat staan die o zo gewenste dochter. Ik heb vooral verdriet om de toekomst: het gemis van een oudere dochter met wie ik vrouwen dingen kan doen, met wie ik kan praten, voor wie ik er kan zijn als ze gaat trouwen of zelf mama wordt. Mijn man begrijpt mij niet en omdat er zo een taboe om rust kan ik het er niet met een ander over hebben. Dank voor het delen van je verhaal…ik hoop dat de pijn ooit over gaat of in ieder geval minder wordt.

    Liefs,
    Ghizlaine

    1. Hi Ghizlaine, bedankt voor je berichtje. Voel je zeker niet schuldig om je gevoelens of je verdriet. Op een gegeven moment ga je het een plaats kunnen geven. Ik kan je zeggen dat ik er al veel beter mee kan omgaan. Het gemis naar een dochter zal altijd blijven maar dat is gelukkig een gevoel dat niet meer zoveel de kop opsteekt. Dolgelukkig met mijn gezinnetje. En wie weet krijgen wij ooit wel kleindochters 😉 Veel sterkte daar!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.