Mama

En toen viel mijn baby van de trap

31 december 2017 – we eindigden de laatste dag van het jaar bijna in mineur.

Iets voor 18u, we moesten eigenlijk al bijna op het feest zijn. Ik stond vertrekkensklaar maar moest nog de laatste hand aan mijn outfit leggen. Mijn man riep aan de trap, of ik bijna klaar was omdat hij de hond nog snel moest buiten laten. Hij was ondertussen op Mattéo aan het letten. Ze zagen er beide piekfijn uit om het nieuwe jaar in te zetten. Ik riep terug dat ik zo goed als klaar was maar dat hij Mattéo bij mij mocht brengen zodat hij de hond kon buiten laten.

Een fractie van een seconde

Mattéo speelde even in de kamer toen ik nog net wat haarspray op mijn haar spoot, de finishing touch! Ik besloot om de kamer te verlaten en de bus haarlak naar de badkamer te brengen. Even twijfelde ik of ik de deur van de slaapkamer achter mij zou sluiten. “Gho, hij gaat wenen als ik dit doe en de haarlak bus wegleggen dat duurt ook niet lang he” dacht ik nog. Een fractie van een seconde. Ik liet de deur op een kier en legde snel die bus weg op de badkamer. Toen ik de badkamer uitliep, klaar om Mattéo op te pakken en naar beneden te hollen zag ik hem al aan die eerste trede staan. Hoe is hij er in godsnaam in geslaagd om zo snel aan die trap te staan?

En toen kwam mijn ergste nachtmerrie uit

Ik hoor me het volgende nog zeggen “nee Mattéo, wachten”, maar mijn zin was nog niet af of Mattéo mistrapte zich. Mijn hart stond stil. Het duurde niet lang maar het leek wel een eeuwigheid alvorens die val ten einde kwam. Ik probeerde hem nog achterna te hollen, hem in de vlucht waar dan ook vast te grijpen, maar tevergeefs. Ik moest het gewoon aanzien. Mijn kleintje, mijn baby, mijn alles ontglipte me. Hij rolde de trap af, van de ene hoek naar de andere. Hij stootte zijn hoofd op elke trede en ik kon niets doen. Ik hoopte nog zo hard dat die draai in de trap de val zou breken. Maar neen, hij bleef vallen, maakte nog meer snelheid aan en eindigde helemaal beneden met zijn hoofd tussen het trappenhekje en de trede. Eén van mijn ergste nachtmerries kwam uit. Mijn moederhart brak in 1000 stukjes. Ons kind is van de trap gevallen en het is mijn fout! Mijn eigen stomme fout!

Hysterie

Ik ben hysterisch gaan roepen. Zelfs toen hij viel was het enige dat er uitkwam “neen, neen, NEEN!”. Dit moest gewoon een nachtmerrie zijn, dit kon toch echt niet gebeurd zijn. Ik ben zelf nog nooit zo snel van die trap gelopen. Heb hem nog nooit zo snel in mijn armen genomen. Ik heb even het ergste gedacht. Gelukkig begon hij meteen te wenen. Hij bleef ook bij bewustzijn en alert. Geruststellende factoren. En toch, toch was ik niet gerust. Ik verkeerde in shock.

Op mijn blote voeten, met Mattéo op de arm rende ik naar buiten in de regen. Ik heb staan roepen op mijn man, die buiten met de hond was, in de hoop dat hij mij zou horen en als een gek naar ons toe zou gelopen zijn. Helaas haalde mijn noodkreten niets uit want niemand kwam aangelopen. Zelfs de buren niet, echt niemand. Op zulke momenten hoop je gewoon dat er iemand je komt helpen, eender wie, je wil gewoon niet alleen zijn. Die minuten duurde een eeuwigheid, ik wist op dat moment echt niet wat ik moest doen.

Mama moet rustig worden

Ik bleef mijn kleintje aanstaren. Hij stopte redelijk snel met wenen maar keek bezorgd naar zijn mama. Soms lachte hij zelf even. Het leek erop alsof hij zich afvroeg welke reactie ik bij hem wou uitlokken. Hij dacht waarschijnlijk even dat ik hem aan het lachen wou brengen. Maar toen hij merkte dat ik nog steeds niet de mama was die hij kende kon hij alleen nog maar bezorgd toekijken. Hij gaf geen kick meer en bleef me alleen bezorgd aankijken.

Toen zijn papa eindelijk toekwam ben ik in elkaar gestort. Hij nam hem van mij over terwijl ik probeerde te vertellen wat er gebeurd was. Ik hapte naar adem, beefde op mijn benen, ik dacht zelf dat ik even zou wegdraaien. Mijn man raadde me aan om te kalmeren. “Kijk naar jouw zoon!” riep hij. “Die heeft schrik van jouw reactie.” “Herpak u schat!” Hij had gelijk maar dat was allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb zoveel schrik gehad. Ik voelde me zo ontzettend schuldig.

De feestvreugde was even ver zoek

We zijn een uur later op het feest toegekomen. Daar ben ik dan nogmaals in tranen uitgebarsten. Ik was zo opgelucht maar ook enorm verbaasd dat Mattéo er precies niets aan over had gehouden. Hij had een buil op zijn voorhoofd en een rode veeg langs zijn oog. Verder was er niets aan te merken. Hij kon terug lachen, spelen… hij was gewoon de oude Mattéo. Maar ondanks al deze geruststellende factoren kon ik het niet loslaten. Ik voelde me zo ontzettend slecht. Hoe kon ik dit laten gebeuren? Wat voor een moeder ben ik toch?!? Het beeld van de val achtervolgde me een hele avond en zelfs de dag van vandaag flitst dat beeld nog door mijn geheugen. Het is als het ware op mijn netvlies gebrand, elke keer wanneer ik die trap afga zie ik mijn prutsje weer zo voor mij vallen.

Het had echt veel slechter kunnen aflopen. De dag nadien kon je zijn buil zelfs bijna niet meer waarnemen. ongelooflijk! Maar desalniettemin wil ik zo iets nooit meer meemaken! Ik bestelde meteen een nieuw traphek voor boven. Ja, beneden hadden we wel een trappenhek. Hoe stom was ik de dag dat ik bedacht dat het boven niet nodig zou zijn. Niet mooi en niet praktisch zei ik tegen mijn man toen hij dat enkele maanden geleden voorstelde. Fuck it! Waar was ik met mijn gedachten toen?

Ik ga misschien 2 traphekjes moeten openen om met de wasmand boven te geraken maar mijn kinderen wil ik hier niet meer van de trap zien vallen!

Dankbaar

Ondertussen zijn we al enkele dagen verder. Ik ben alles behalve fier op dit voorval en voel me nog steeds enorm schuldig. Maar ik moest dit van mij afschrijven, als een soort therapie, in de hoop dat ik het een plaats kan geven. Want ja het is gebeurd, ik kan er niets meer aan veranderen. Mijn lesje heb ik wel geleerd. Wel ben ik enorm dankbaar over de afloop van dit gruwelverhaal, ik val in herhaling maar het had veel erger kunnen zijn.

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om mijn familie en mijn vrienden te bedanken. Zij hebben mij enorm gesteund die avond, ze hadden de juiste woorden klaarstaan. “Neen! Je bent geen slechte moeder en Ja! Dit kan iedereen voorhebben.”. Zonder hun zat ik nu waarschijnlijk nog in mijn hoekje te treuren.

Aan alle andere mama’s, papa’s die dit lezen. Moest je ooit in een gelijkaardige situatie terechtkomen, probeer dan rustig te blijven (ik was daar geen schoolvoorbeeld van, maar hoop volgende keer rustiger re reageren). Neem jezelf niets kwalijk, we zijn allemaal maar mensen.  

 

Lees ook: Mijn mama bloopers

9 thoughts on “En toen viel mijn baby van de trap

  1. Hey Gaelle,

    Ik heb een gelijkaardige situatie meegemaakt met mijn zoontje en vond het toen ook verschrikkelijk. Dante zat in zijn autostoel, ik had deze al omgedraaid zodat ik hem makkelijk in de buggy kon zetten, maar ik moest de buggy nog openen en toen gebeurde het… hij leunde voorover en viel op zijn hoofd op de asfalt! Ik was helemaal in paniek, al een geluk ging ik met een vriendin een wandeling maken die al kinderen had en ze kon mij een beetje kalmeren. Ik beefde over heel mijn lichaam en voelde mij enorm schuldig. We zijn uiteindelijk naar de apotheker gewandeld voor een crème tegen blauwe plekken en hij had ook enkel een kleine buil. Toen ik thuis kwam had ik echt veel moeite om het aan mijn man te vertellen, ik schaamde mij want ik was een slecht moeder… inderdaad een fractie van een seconde.

    1. Verschrikkelijk he, je eigen bloed (ongewild) zeer doen… een gevoel dat je met niets kan vergelijken. Ik kan me inbeelden dat je ook in alle staten was. Gelukkig hield hij er maar een buil aan over. Hoe schuldig kan een mama zich toch niet voelen he. Hopelijk moeten we nooit meer zo iets meemaken. Mijn trappenhekje boven staat alvast!

  2. Wat eng dat jullie dat meegemaakt hebben. Heb ooit in Brazilië iets soortgelijks meegemaakt. Hélder kon net kruipen en we waren in een air bnb met veel ruimte. Ik zat nog aan tafel te eten en Kristof was al aan de afwas begonnen. Hélder kroop rond binnen ons vizier. Hélder verdween achter het hoekje en nog voor ik hem kon volgen hoorden we een mega luide bots, gevolgd door oorverdovend gekrijs. Gevloek door Kristof, ik die riep ‘neeeee’ en we beide in paniek naar Hélder liepen, die met zijn hoofd onder een houten beeld zat. Dat beeld was een 80 cm groot en we weten nog steeds niet hoe hij het heeft kunnen omduwen en hoe net de bovenkant van dat beeld op zijn hoofd is kunnen vallen. Ik trok het beeld omhoog en schrok van het gewicht (denk zo’n 8kg). Ik heb Hélder op mijn schoot genomen en Kristof gezegd dat hij melk moest maken. Eigenlijk was hij na een paar minuten ook al niet meer aan het huilen en dronk hij flink zijn flesje leeg. Geen bult te bespeuren. Hij wou daarbij in slaap vallen maar dat stonden we niet toe, uit schrik voor een schedel / hersen trauma. We beefden beide en belden onze vriendin / tolk die toen met de camera crew enkele beelden gaan draaien was met Maarten. Ze kwam meteen naar ons en we beslisten om met onze lokale fixer naar een ziekenhuis te rijden, ook al speelde Hélder vrolijk. We wilden zeker zijn. De kinderarts heeft met een lampje in zijn ogen gekeken, oortjes en reflexen enzo gecheckt en hoewel alles normaal was stelde ze voor om toch een scan te laten maken in een ander ziekenhuis. Omdat ze ons niet kon garanderen dat er zeker niets mis was denk ik, want sommige dingen zie je natuurlijk niet. Ik belde onderweg naar dat ziekenhuis met een Belgische radioloog waar ik het nummer ondertussen via via van had bekomen om te informeren wat hij zou doen in zo’n geval en hoe we het moesten aanpakken als Hélder onder de scanner moest, want onder narcose wilden we niet als het niet nodig was, omwille van zijn voorgeschiedenis en omdat hij gewoon nog zo klein was. Hij wist me ook al een beetje gerust te stellen door te zeggen dat baby’s meestal niet veel overhouden aan een zware val (van verzorgingstafel gebeurt veel blijkbaar) en dat je kan vragen om samen onder de scanner te gaan zodat je als mama het hoofde stil kan houden. Gelukkig stelde de arts in het andere ziekenhuis ook vast dat hij er zo vrolijk en goed uitzag dat we gewoon even ter observatie moesten blijven (we waren ondertussen ook al enkele uren verder). Ik heb dan op een mini kamertje met Hélder in een kinderziekenhuis bed geslapen terwijl Kristof naast ons zat. Rond 22u mochten we naar huis en waren we gerustgesteld. Maar ik voelde me ook zo schuldig! Als ik alleen was met hem daar plakten we bijna aan elkaar, maar als je beide in dezelfde kamer bent dan ga je er soms fout vanuit dat de andere mee oplet waardoor niemand voldoende aandacht geeft. We hebben onze les daar wel geleerd en zeggen nu altijd duidelijk wie hem in de gaten moet houden (zelfs hier thuis durf ik hem niet uit mijn gezichtsveld te laten omdat ons huis niet zo childproof is en ze zo’n ontdekkingsdrang hebben). Ik ben zelf ooit trouwens van een stenen (!!) trap gevallen van boven tot beneden toen ik 6 jaar was en durfde het niet tegen mijn ouders vertellen (was op school gebeurd) maar omdat de zon zo’n pijn deed en ik me echt misselijk voelde heb ik het enkele uurtjes later toch maar gezegd: een hersenschudding zo bleek. Daarom dat ik mss zo ‘snel’ naar het ziekenhuis ben gegaan met Hélder. En door alles wat we al meegemaakt hebben zijn we soms mss wat overbezorgd want ik zou misschien ook alweer naar spoed gereden zijn als Hélder nu van een trap zou vallen. Maar zo zie je maar : onze kindjes hebben er gelukkig niets aan overgehouden. En soms moet je misschien zoiets meemaken om te beseffen hoe snel het kan gaan. En dat we allemaal niet perfect zijn en fouten maken ❤️ Dikke knuffel!

    1. Amai! Jullie hart moet toch ook al 1000x stilgestaan hebben he. Superhelder is een superstunter. Ik verschiet elke keer hoe sterk jullie kereltje wel niet is, hoe goed dat die evolueert en hoe slim hij is. En als ouder kom je precies toch altijd ogen tekort. Ongelooflijk!

  3. Hier zijn mijn 2 kindjes ook al van de trap gevallen.
    De eerste keer was met mijn oudste, we hadden zelf nog geen traphekje beneden, maar zo nieuwsgierig als hij was, zat hij al bijna halverwege de trap voordat ik luide bonken hoorde die maar niet leken te stoppen. Hij heeft er gelukkig ook niks aan overgehouden maar de dag nadien hadden we zowel beneden als boven een traphekje.
    Bij mij jongste is het zelf kunnen gebeuren terwijl ik naast hem de trap afging. Je kent dat wel, rond de 2 jaar en hij wou mijn hand niet vasthouden. En ik wou geen scène maken op de trap want dat is natuurlijk nog gevaarlijker om je evenwicht te verliezen dus liet ik hem enkel de trapleuning vasthouden. En opeens mistrapte hij zich ook en slierde naar beneden, weliswaar met zijn hand nog vast aan de leuning die hij niet wou loslaten. Dat was toch een beetje zijn geluk want opeens bengelde hij aan de trapleuning omdat hij niet wou lossen. Ik vond me toen een slechtere mama dan bij mijn eerste want ik stond naast hem en ik was zijn mama en hij moest eigenlijk mijn hand vasthouden.
    Nu nog probeer ik zoveel mogelijk mee te gaan op de trap.

    1. Pfieuw! Die trappen toch he. En de natuur zit toch goed in elkaar he! Vaak zijn de allerkleinste zo soepel dat wij mama’s meer schrik hebben dan nodig. Maar goed dat we allert blijven. Ik hoop dat je het niet meer moet meemaken. Hoe ouder ze worden hoe gevaarlijker nog, lijkt mij.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.