Mama, Zwangerschap

Deel 2 – De zwangerschap

Toen ik de avond van onze trouwdag mijn pilstrip vaarwel zei veranderde ik van de ene op de andere dag in een bezeten vrouw. Ik kon maar aan 1 ding denken, zwanger worden. Er ging geen dag voorbij of ik was er niet mee bezig:

App’s downloaden om de ovulatie op te volgen (nooit downloaden, dit is dikke bullshit, haha!),
Zwangerschapsforums afschuimen om lotgenootjes te vinden,
wel 10x per dag Dr. Google raadplegen met dezelfde vragen, want ja ik voelde iets hoor, echt waar! “Dat lichte steekje linksonder in mijn buik, zou het…?”, “Rommelende darmen, zou het…?”, “Een opgeblazen gevoel, misschien is dat het wel?”…
De tip om het los te laten is niet aan mijn permanent actieve en dromerige hersencelletjes besteed.
Ik heb 14 jaar gepild en was dus best onzeker. “Wat als het voor ons niet wil lukken”?
Het duurde even voor ik mijn eerste echte maandstonden kreeg na de pilstop, 64 dagen om exact te zijn. Ik moet je niet vertellen dat ik in die 64 dagen dus meermaals heb gedacht dat het wel eens raak zou kunnen zijn. Maar de ene zwangerschapstest na de andere was negatief.. Ik ben er niet fier op maar toen het na de 3e poging niet gelukt was werd ik al een beetje wanhopig. Ik trok naar de Action en sloeg een voorraad ovulatietesten in. Die zouden mij helpen! Ik plaste elke dag zorgvuldig (althans dat probeerde ik, want je moet goed mikken) op die ovulatietest. Toen die eindelijk verkleurden greep ik mijn man bij de kraag. “Tijd om ons huiswerk te maken, zei ik!”… niet echt romantisch, I know. Maar toeval of niet, die maand was het raak!

Buiten de kleine typische zwangerschapskwaaltjes heb ik enorm genoten van mijn zwangerschap. De eerste maanden werd ik geconfronteerd met de standaard ochtendmisselijkheid. Die was vooral te voelen op een nuchtere maag. Helaas moet je als je zwanger bent wel vaker nuchter de deur uit, denk maar aan de bloedtesten bij de huisarts. Buiten die misselijkheid heb ik de eerste maanden niet al te veel last gehad. Mijn buikje groeide stilletjes aan, mijn lichaam veranderde. Mijn man en ik keken elke keer enorm uit naar de maandelijkse ontmoetingen met ‘pépite’. De allereerste echo is één van de meest spannendste naast de 20 weken echo. De eerste echo is de moment van de waarheid. Je hebt buiten je positieve zwangerschapstest en de HCG waarden op papier weinig zekerheden. “Zit het vruchtje op zijn plaats?”, “klopt het hartje?”, “is het vruchtje wel bevrucht?”,… Het is dus met lichte stress dat ik naar de gynaecoloog vertrok voor die eerste echo. Gezien ik er vroeg bij was, was een inwendige echo nodig. Het duurde enkele seconden voor ze op de juiste plaats zat. Geloof mij! die ‘enkele seconden’ duurde een eeuwigheid! En daar was het dan, of hij, maar het leek toen nog meer op een ‘het’ ;-). Veel was er nog niet te zien, maar je kon wel al een kloppend hartje waarnemen. Dat kloppend hartje zorgde voor die ene traan van geluk die stilletjes over mijn wang rolde. “Alles is in orde, het vruchtje zit goed en het hartje klopt mooi” waren de woorden van mijn gynaecologe. Die woorden zorgden ervoor dat ik helemaal warm werd vanbinnen en een verliefde blik wierp naar mijn man. Vanaf dat moment wist ik ook dat ik nooit meer zorgeloos door het leven zou gaan. Ik besefte dat mijn rol als ‘mama’ van start was gegaan. En dat die zorgen en onzekerheden die ik nu al voelde tijdens de zwangerschap, mij een leven lang zouden achtervolgen. Want mama ben je voor het leven! Ik las ooit het volgende in een boekje over mama uitspraken: ‘Making the decision to have a child is momentous. It is to decide forever to have your heart walking around outside your body’. Ik vind die zin zo mooi, zo waar!
Elke daaropvolgende echo ging gepaard met een lichte voorafgaande stress die achteraf voor niets nodig bleek. Ik stapte steeds met een smile tot achter mijn oren en met de echo’s in de hand haar kabinet buiten. Echo’s, dat zijn nu eens de enige foto’s waar je uren naar kan blijven staren zonder iets te zien. Maar toch vond ik mijn ‘pépite’ al zo mooi op die echo’s.

Met 24 weken zwangerschap vertrokken we op ‘babymoon’ naar Marbella, een laatste reisje met ons 2 alvorens die rust verbroken zou worden. Daar hebben we enorm van genoten en ik raad het elke zwangere vrouw aan. Het laat je toe om als koppel even stil te staan bij al dat moois dat er aan zit te komen. Met 32 weken zwangerschap, ongeveer 2 maand voor het einde begon ik last te krijgen van mijn ribben. Ik wist me geen houding meer te geven, nergens lig of zit je nog goed. Eten ging ook moeilijker, je hebt zo een druk op je maag dat je na 3 happen (of misschien 6) die heerlijke spaghetti opzij duwt. Letterlijk en figuurlijk want als mijn eten op dat moment niet rap genoeg uit mijn zicht was werd mijn kokhalsreflex getriggerd. Ik denk nu te weten hoe het voelt om een maagring te krijgen!
Het voorlaatste typische zwangerschapskwaaltje waar ik last van had was maagzuur. Tijdens mijn zwangerschap was ‘Riopan’ mijn beste vriend. Voor alle duidelijkheid, Riopan was geen knappe Spanjaard die me tijdens de laatste maanden hielp om mijn tassen te dragen, I wish!. Riopan, was de maagzuurremmer die ik altijd op zak had en in tienvoud alsjeblieft!
3 weken voor mijn uitgerekende datum sloegen we even in paniek. Ik werd midden in de nacht wakker en dacht dat mijn water was gebroken. Op het toilet ontdekte ik dat ik enorm veel bloed verloor. Dat bloed bleef maar lopen. Ik werd lijkbleek! In paniek ging ik mijn man wakker maken. Doemscenario’s flitste door mijn hoofd. “Bloed in mijn vruchtwater, dat kan geen goed teken zijn!” “Ik zal nu moeten bevallen maar ik ben daar helemaal niet klaar voor!” “Waarom al dat bloed, is er iets met mijn baby’tje?”. Mijn man die hoogstwaarschijnlijk diep vanbinnen evengoed in paniek was, straalde zoals altijd rust uit. Hij stelde me gerust, zoals alleen hij dat kan en belde meteen naar de materniteit. Ik moest onmiddellijk langskomen. Eens toegekomen in het ziekenhuis hingen ze mij direct aan de monitor. Pépite stelde het goed, zijn hartritme was zoals het hoorde. Het was ondertussen 4u ’s nachts, ze hebben mij tot 7u aan de monitor laten liggen. De gynaecoloog van wacht kon niets verontrustend zien op de echo. Hij wist me enkel te vertellen dat het hoofdje van ‘pépite’ een beetje schuin lag en zo druk uitoefende tegen de placenta. Door die druk zou er een stukje van de placenta mogelijks zijn losgekomen waardoor ik die hevige bloedingen ervoer. Rond 9u mocht ik terug naar huis maar ik moest het in het oog houden. Ik ben welgeteld 2u thuis geweest… de bloeding bleef heftig aanhouden en ik moest onmiddellijk terug naar het ziekenhuis. Ze besloten geen risico’s te nemen en ik bleef 3 dagen op observatie. De 3 saaiste dagen uit mijn leven! Ik samen met de monitor opgesloten in een kleine witte kamer. Mensen die mij kennen kunnen het beamen, dit is het ergste wat je mij kan aandoen. Dan heb ik, de gsm verslaafde bij uitstek, zelfs niet genoeg aan mijn smartphone en mijn tablet tezamen. Uiteindelijk is de bloeding na 2 dagen gestopt en hebben ze nooit meer uitleg kunnen geven om dit te verklaren. Zo zette ik dus de eerste dagen van mijn zwangerschapsverlof in. Die dagen had ik me helemaal anders ingebeeld. Door die opname en door de reacties van de gynaecologen waren we er steevast van overtuigd dat we vroeger zouden bevallen.

Het allerlaatste typische zwangerschapskwaaltje waar ik door moest was ‘vochtophoping’. Mijn voeten en vingers kregen het zwaar te verduren, met nadruk op zwaar! Op een dag stond ik op met dikke blauwe vingers. Mijn trouw en verlovingsring spande mijn bloedcirculatie volledig af. We hebben ver alles geprobeerd om mijn ringen uit te krijgen. Zeep, boter, olijfolie,…tevergeefs. Vervolgens dacht ik mijn zwelling weg te nemen met een bakje water en massa’s ijsblokjes. Dit resulteerde bijna in tweedegraadsbrandwonden, zonder resultaat! We lieten mijn hand terug even rusten want door al dat duw en trekwerk was het nog erger als daarvoor. Dr. Google hielp deze keer ook niet dus dan maar een Youtube tutorial opzoeken. Guess what? Die vonden we ook! Een ring verwijderen aan de hand van een draadje waarmee je uw vinger afspant. Dit was mijn laatste optie, het zou en het moest werken! Mijn man volgde de tutorial stap voor stap op. Ik kan u garanderen dat het geen deugd deed om een vinger die al afgespannen werd door uw ringen opnieuw extra af te spannen door een draadje… volgen jullie nog? Ach, doet er zelfs niet toe want ook dit hielp niet. Mijn man was het zelfs zo beu dat hij met mij onmiddellijk naar spoed wou rijden zodat ze die ringen er konden afsnijden. “Whattttt?!? No way dat ik in mijn trouwring laat snijden! Ik laat mijn vinger nog liever afsterven” dacht ik dan. Ik heb een uurtje op de bank liggen huilen (overgevoelig zijn hoort ook bij de zwangerschap). Toen besloot ik om stiekem nog eens met zeep te proberen. Ik heb nog nooit zo hard aan mijn vinger getrokken maar die ringen kwamen gewoon mee…zo… ineens! Mijn vreugdedansje hadden ze moeten filmen, het had een Youtube hit geweest. Eén goede raad, ben je zwanger? Doe op tijd die ringen uit, hoe mooi ze ook zijn, bewaar ze voor na de bevalling.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.