Het begon al toen ik net ontdekte dat ik zwanger was. Plots kwam ik tot het besef dat het voor echt is. Dat ik zorg ging moeten dragen voor een bestaand klein wezentje. Dat de toekomst van dat wezentje in mijn handen ligt.
Plots word je mama en krijgt die term een heel andere definitie dan toen ik 7 was en met mijn poppen speelde. Hoe zalig is dat spelletje trouwens ‘mama van een pop’!?! Als ik na een uurtje spelen de pop weglegde en wou overgaan tot iets anders, dan was dat zo. Die pop die sliep trouwens altijd op commando, ik moest ze nog maar neerleggen en die ogen vielen dicht. Mijn pop die sliep meer dan de nacht rond. Die sliep zelfs 3 dagen aan een stuk als ik dat wou. De braafste baby aller tijden, altijd een lach op haar gezicht. Mijn pop die werd nooit ziek. Geen wonder dat je grootste droom op die leeftijd ‘mama worden’ is. Oh wat is die kindernaïviteit toch zo mooi!
Dat mijn baby’tje niet met een pauze knop ging komen, dat was al lang duidelijk. Mijn zorgeloze leventje was voor goed voorbij. Ik maakte me nu al zorgen en ik wist dat ik me vanaf nu zorgen ging blijven maken, voor de rest van mijn leven. Want mama dat ben je voor het leven.
Toen ik zwanger was spookte de volgende vragen door mijn hoofd: ‘Is hij wel gezond?’, ‘Gaat hij kunnen zien en horen?’, ‘Groeit hij goed??’, ‘Eet ik wel gezond genoeg?’, ‘Zou ik dit wel opeten?’, ‘Ben ik mij niet aan het overzetten?’, ‘Bezorg ik onze mini niet teveel stress?’,… Eenmaal bevallen begonnen er andere zorgen: ‘Drinkt hij wel voldoende aan de borst?’, ‘Waarom huilt hij zo?’, ‘Ben ik wel een goede moeder?’…
Dit is maar een greep uit de 1001 zorgen die ik me toen maakte. En dan moet het nog beginnen…
Waar ik me nu nog zorgen over maak?
Wat als Mattéo ooit gepest wordt? Pesten is zo actueel. Onlangs circuleerde er nog een video op het net waar 2 pesters filmen hoe ze een twaalfjarige jongen wurgen en in het water gooien. Hoewel zulke berichten me nooit ongevoelig achterlieten komen deze sinds ik mama ben extra hard aan. Het zet je aan het denken. Ik word daar diep ongelukkig van. Wat als Mattéo ooit gepest wordt en hij durft het mij niet te vertellen?
Wat als Mattéo ooit ernstig ziek wordt? Wij mensen zijn straffe wezens. Ik verschiet er elke keer van hoeveel verdriet wij kunnen incasseren. Onmenselijk soms wat een mens moet meemaken. Een kind dat ernstig ziek wordt of je kind moeten afstaan. Ik mag hier echt niet aan denken en toch spoken zulke taferelen steevast door je hoofd wanneer je mama bent.
Mattéo’s eerste grote liefde Op een dag zal ik niet meer de enige vrouw zijn in zijn leven. En ja… toegegeven, dat zal een beetje pijn doen. Het is de normaalste gang van zaken. Ik ben vrij zeker dat ik me hier wel snel zal overzetten. Maar dan eis ik wel dat die toekomstige schoondochter/ of zoon (ik sluit niks uit) verdomd plezant is.
Mattéo’s eerste liefdesverdriet. Sja… zo een eerste liefje gaat vaak ook gepaard met liefdesverdriet. Ik weet nu al dat ik het zeer moeilijk ga hebben om te zien dat Mattéo hartpijn heeft. Ik hoop heel hard dat hij op dat moment ook beseft dat ik er voor hem ben. Dat hij er met mij kan over praten als hem dat deugd doet.
De dag dat hij de zoentjes van mama in het openbaar niet meer zo geweldig gaat vinden. Er komt vast een dag dat Mattéo mijn zoentjes en knuffels gênant gaat vinden. Ook dan zal mijn moederhart breken. Gewoon omdat ik dan besef dat mijn kleine jongetje niet meer zo klein is.
De dag dat Mattéo het huis uitgaat. Auwch! Het is pijnlijk om te weten dat die dag er ooit aankomt. Gelukkig is die dag nog heeeeeel ver weg (althans dat hoop ik). Ik denk dat die leegte in huis heel vreemd moet aanvoelen. Als je kinderen het huis uit zijn blijf je plots weer met 2 (of alleen) achter.
Mama zijn, dat is ook leren loslaten, hoe moeilijk dat ook soms kan zijn. Die zorgen, daar leer je wel mee leven. En gelukkig sta ik daar ook niet dagelijks bij stil.
Ps. Mattéo, die ruil ik voor geen pop in de wereld in. En mama zijn, dat is nog steeds mijn grootste droom. Alleen kwam die kinderdroom in vervulling. De zorgen? die neem ik er met alle plezier bij. Die wegen niet op tegenover de liefde die ik terugkrijg. ‘Tiens’… die pop heeft mij nooit liefde teruggegeven?!?…
Heel natuurlijk denk ik, om je als mama zorgen te maken.. Een teken dat je je kind erg graag ziet en wil omringen met veel liefde! Ik maak me dus zeker ook geregeld zorgen maar ik merk dat ik ook wel meer van het type ‘ik los het probleem wel op als het zich stelt’ ben. Ik heb er dus eigenlijk nog nooit aan gedacht, wat als Morris zou gepest worden of wat als hij het huis uit gaat… Ik snap het helemaal hoor maar ik ben nog helemaal in baby-modus en denk precies nog niet te ver vooruit, oops! Misschien moet ik dat wel beginnen doen…
Gho, lucky you 🙂 Neen hoor! zeker niet doen. Blijf het doen zoals je nu doet… je ziet wel. Ik denk dat je zo het gelukkigst door het leven gaat :). Ik daarentegen ben altijd al een eeuwige denker geweest. Er flitsen dagelijks duizenden ‘wat als’ vragen door mijn hoofd. Ik hoop dus zelf wat meer te kunnen loslaten. Het neerschrijven helpt. En wat de zorgen over Mattéo betreft… deze beheersen gelukkig nog niet mijn dagdagelijks leven. Ik geniet ook heel veel! (en hopelijk is dat ook duidelijk… ik zou niet willen overkomen als diegene die niet anders doet dan in haar hoekje te denken 😉 )
Zo logisch dat je zo denkt, ik denk dat iedere moeder het herkent. Altijd spannend die nieuwe momenten in het leven..
Super! ik ben niet de enige 🙂
Wat een openhartig en eerlijk verhaal. Ik ben geen mama en daar is één van de redenen voor dat ik niet de verantwoordelijkheid voor een klein menselijk wezen op me kan nemen. Omdat ik dus geen kinderen heb, zie ik aan de andere kant soms het moederschap wat te rooskleurig. Alsof het om een pop gaat of zelfs (ja ik schaam me, heel egoïstisch) dat ik dan ook een mamablogger ben. Verstandelijk weet ik dat het dan for real zou zijn en ik dat niet kan.
Hi! Thx voor je berichtje. Gho ik denk niet dat ‘mama zijn’ iets is dat je niet kan. ‘Mama zijn’ dat leer je met vallen en opstaan. Als de wil voor een kind aanwezig is en je weet dat je dat kind heel veel liefde kan schenken, dan ben je al een heel eind :).
Leuk geschreven en zeer herkenbaar!!
Oh dank je! Blij dat ik niet de enige ben in deze situatie 🙂