Het werd tijd om mijn blog eens wat op te frissen. Ik steek hem voor deze 3e verjaardag in een nieuw jasje. Hoewel ik het laatste jaar minder frequent blog, blijft deze blog toch een uitlaatklep, een verzameling van mooie en minder mooie, maar voornamelijk belangrijke momenten uit ons leven. Een soort van naslagwerk waar ik altijd naar kan teruggrabbelen. Schrijfsels die me bij heimwee momenten terug katapulteren in de tijd. Schrijfsels die ‘oh ja, dat is ook waar’ momenten opleveren wanneer ik iets vergeten was.
Ik ben dus nog niet van plan om hiermee te stoppen. Deze blog blijft bestaan zolang ik er plezier uit haal. En dat laatste doe ik nog des te meer sinds ik besloten heb om mezelf geen druk meer op te leggen. Ik blog wanneer ik daar zin in heb. Gedaan met die zelf opgelegde verplichtingen. Ik schreef daar ooit een blogpost over. Sindsdien is dit alles veel leuker geworden.
Deze blogpost wordt een persoonlijke blogpost. 3 vragen aan mezelf voor deze 3e verjaardag. Een soort van interview met mezelf met antwoorden op vragen die hier de afgelopen maanden niet aan bod kwamen op de blog maar toch een belangrijke rol in mijn/ ons leven speelde.
Hoe ervaarde je de lockdown periode met de kindjes?
Als ik 1 woord zou moeten gebruiken dan zou ik voor ‘intens’ gaan. De lockdown periode met de kindjes thuis in ons kot was een intense periode maar wel één waar ik positief naar terugkijk.
Ons kot was ontploft en ik wist niet meer waar mijn hoofd stond. Ik was net met een nieuwe baan gestart en combineerde deze met de opstart van mijn eigen zaak. Mijn man was gelukkig thuis zodat hij de kindjes kon opvangen terwijl ik voor mijn werkgever aan het werk was. Maar de andere dagen probeerde ik er ook te zijn voor de kinderen terwijl ’s avonds, wanneer de kindjes in bed lagen, mijn tweede shift begon. Ik werkte geboortekaartjes af, maakte logo’s, werkte aan mijn website en breide mijn collectie uit… dit elke dag opnieuw tot in de vroege uurtjes.
Maar weet je wat? Ik ben zo blij dat we deze periode gehad hebben. Dankbaar dat wij 3 maanden dag in dag uit intens mochten samenleven. Enkel wij, mijn man,onze twee zonen en ik. Een periode van intens samen zijn die ze ons niet meer afpakken.
Ik heb zeker gevloekt, heel wat mensen gemist (nu nog), ik heb er enkele grijze haren en rimpels bijgekregen. Maar op zo een momenten besef je pas wat een rijkdom onder je dak woont. Wij hebben het goed samen, maken plezier, demonstreren onze liefde die we in overvloed hebben. Wij zijn één, een hecht gezin.
Helaas moest ik deze periode ook heel veel denken aan mensen die het allemaal minder goed hadden. Er werd soms geklaagd over de hele lockdown periode… maar beeld je eens in dat je geen liefdevol gezin hebt, dat je als kind elke dag ruzies moet aanhoren, dat je opgescheept zit met gewelddadige ouders of dat je helemaal geen ouders meer hebt, alleenstaande moeders/ vaders of mensen zonder partner. Of dacht je al eens aan de oudere mensen die hun kinderen niet meer mochten zien en elke dag alleen zaten te wachten op morgen. Of de ouders met een grote kinderwens die al jarenlang onvervuld blijft… die horen ouders met kinderen klagen terwijl zij sterven van de gedachte een leven lang kinderloos te blijven.
Waar ik wil toe komen… ik heb tijd gehad om na te denken en besefte des te meer dat we ons gelukkig mogen prijzen dat we moeten genieten van vandaag omdat we nooit weten wat morgen brengt. Dat we de kleine gelukjes in het leven moeten weten te appreciëren omdat die vaak zoveel meer waard zijn dan we zelf beseffen.
Toen ik het even niet meer zag zitten of ik terug naar dat ‘normale leven’ snakte, dan zei ik vaak het volgende tegen mijn man (of tegen mezelf ?): “Geniet ervan, want er komt een dag dat je dit nog gaat missen”.
Hoe gaat het nu met jou na je carrièreswitch?
Ik kan nu al zeggen dat ik de beste beslissing nam die ik kon nemen. Ik ben zo gelukkig dat ik nu echt doe wat ik graag doe. Het voelt momenteel nog aan als elke dag vakantie. Al ervaarde ik de hele situatie heel anders natuurlijk omdat ik de afgelopen maanden uitsluitend thuis gewerkt heb. Ik kon ook nog niet de energie steken in mijn zaak die ik initieel voor ogen had. Maar nu de jongens terug naar school/ crèche gaan en ik terug parttime op bureau ga werken voor mijn huidige werkgever ga ik ook de weekdagen die ik over hou voor ‘Bo Moments’ fulltime kunnen benutten. Ik ben heel benieuwd hoe het de komende maanden/ jaren gaat lopen en hou jullie hier zeker van op de hoogte.
Voor de lezers die uit de lucht vallen. ? Lees volgende blogpost voor meer info over ‘Bo Moments’ mijn kleinste baby en hoe mijn beslissing om zelfstandig te worden ontstond: ‘Ontslag nemen om je dromen na te jagen’
Wat waren in die 3 jaar tijd de meest ingrijpende gebeurtenissen?
Hier kan ik dus altijd zo moeilijk op antwoorden he. Enerzijds omdat er op die 3 jaar zoveel gebeurd is dat het teveel zou zijn om op te sommen. Anderzijds omdat ik schrik heb om er eentje te vergeten. Maar laten we de 3 opsommen die het eerst in mijn hoofd komen:
Geboorte Maxime
Op nummer 1 sowieso de geboorte van Maxime. Ik ben met deze blog gestart toen Mattéo 10 maanden oud was. Een dik jaar later kwam Maxime. De overgang van één naar twee kinderen verliep niet van een leien dakje, ik heb dat als zeer zwaar ervaren. Dat en de zeer moeilijke borstvoedingsperiode hebben echt hun sporen nagelaten.
Maar alles komt altijd goed en dat wist ik toen ook al. Terwijl onze huisarts achteraf toegaf dat ze dacht dat ik in een postnatale depressie zou belanden geraakte ik er terug bovenop, allemaal dankzij die positieve gedachtes. Ik zeg dat het zijn sporen naliet omdat ik er wel nog steeds emotioneel over word wanner ik er aan terug denk. Maar alles wat je meemaakt vormt je als persoon en daar ben ik het leven dankbaar voor.
Hereniging met jeugdvriendin
In die 3 jaar tijd is er nog een aangrijpende gebeurtenis die nu door mijn hoofd flitst. Een ontbrekend puzzelstukje dook terug op in mijn leven. Zo omschreef mijn vriendin het en zo voelt het ook voor mij aan. Wij waren hartsvriendinnen, sinds het eerste kleuterklasje onafscheidelijk. Een vriendschap, zo intens. Ik ging door het vuur voor haar. Volgens andere vrienden, ongezond. Door omstandigheden brak onze vriendschap. Iets wat ik nooit voor mogelijk hield. 18 jaar de beste vrienden, onafscheidelijk en van de ene op de andere dag niets meer. Ik heb liefdesverdriet gehad… zo omschrijf ik dat. Liefdesverdriet voor een vriendschap, een vriendschap die ik met niemand anders ooit nog heb kunnen opbouwen. Aan mijn vrienden, begrijp mij niet verkeerd. Maar een jeugdvriendin waarmee je opgroeit, iemand die je beter kent als jij jezelf, iemand die je voor de volle 100% vertrouwt, iemand die werkelijk alles van je weet, waarvoor je geen geheimen kent en waarbij je echt 100% jezelf bent… dat kan je vaak alleen maar opbouwen met 1 persoon en meestal is dat met iemand waarmee je opgroeide, een jeugdvriendin.
11 jaar hebben we elkaar niet meer gezien. Ik kan je verzekeren dat ik ze in die 11 jaar tijd nooit vergeten ben. Vorig jaar zag ik haar na die 11 jaar terug… een hereniging waar we beide heel veel schrik voor hadden, maar wat een mooie en emotionele dag!
We hebben getrild van de stress, gelachen van de herinneringen (en ook omdat we nog steeds dezelfde humor delen) en geweend om de gemiste momenten in elkaars leven, om onze koppigheid, om onze hereniging…
Carrièreswitch
En uiteraard was mijn carrièreswitch ook een heel
belangrijke gebeurtenis in die afgelopen 3 jaar.
Ik had na veel wikken en wegen eindelijk de ballen aan mijn lijf om mijn
ontslag te geven. Om initieel full-time zelfstandig te worden, want dat was het
initiële plan. En toen, een week later, toen kreeg mijn man onverwachts zijn
ontslag. BAM. Onze zekerheid niet voor 50 maar voor de volle 100% weg.
Maar opnieuw… alles gebeurt met een reden. Ik kreeg een parttime job aangeboden 2 huizen verder. Een parttime job die perfect aansluit bij mijn eigen bedrijfje. Covid-19 kwam aan de deur kloppen en wij moesten ons geen zorgen maken over de opvang. Mijn man was thuis voor de kinderen en ik kon werken voor mijn werkgever. Ondertussen heeft mijn man een nieuwe job. Hij is 3/5e gestart om alles organisatorisch zo goed als mogelijk bij te houden. Op deze manier moeten we de kindjes nog niet naar de opvang sturen.
En iets helemaal anders, maar… Geen verjaardag zonder traktatie!
3 jaar bloggen, dat wordt gevierd.
Check mijn Instagram pagina voor een superleuke Give-Away in samenwerking met deze te leuke nieuwe webshop: https://lollipoprebels.be/
Lollipop Rebels is een nieuwe kids conceptstore webshop met superleuke merkjes. Ik ben fan van de merkjes en het aanbod. Het gaat zelfs zo ver dat ik de volledige webshop zou leegkopen moest mijn portemonnee me niet tegenhouden.
Met de give-away maak je kans op een waardebon twv. €50, te besteden aan een product naar keuze op hun webshop.
Veel succes!